Καλή Χρονιά από την Tabula Rasa

Καθώς το 2016 τελειώνει, η καινούργια σελίδα του 2017 εμφανίζεται κενή μπροστά μας...

Σας ευχόμαστε η ζωή να γράψει ένα πανέμορφο καινούργιο κεφάλαιο για εσάς αυτή την χρονιά.

Καλά Χριστούγεννα από την Tabula Rasa

Αυτή η εποχή του χρόνου μας φέρνει στο νου τα πραγματα στη ζωή που είναι τα πιο σημαντικά. Μας υπενθυμίζει να επιδιώξουμε το καλό γύρω μας και να εκτιμήσουμε την αγάπη που μας δίνεται.

Μακάρι η καρδιά σας να γεμίσει με την χαρά της προσφοράς ως έκφραση της αγάπης και της ευγένειας στην ψυχή σας.
Αυτά τα Χριστούγεννα σας ευχόμαστε να φτιάξετε τις καλύτερες αναμνήσεις για τα χρόνια που θα'ρθουν.

 

"Η μαγεία του Άγιου Βασίλη" του Νίκου Καρδαμπίκη

«Μπαμπά-μπαμπά». Η δυνατή φωνή της κορούλας του τον καλωσόρισε στο σπίτι. Δεν πρόλαβε καλά-καλά να μπει μέσα και πήδηξε στην αγκαλιά του. Ο χαρτοφύλακας του έπεσε από την ορμή της μικρής, η οποία τοποθέτησε το γλυκό της προσωπάκι στην κοιλότητα του λαιμού του. Κάθε φορά που ήταν αναστατωμένη ή στεναχωρημένη το ίδιο έκανε. Έτρεχε στην αγκαλιά του και περίμενε να την παρηγορήσει.

“Από το Α ως το Ω” της Γιώτας Σιπέτα

Άννα ήταν τ’ όνομά της.

Βρέθηκε μόνη να παλεύει με φαντάσματα.

Γιατί εκείνος ήταν πλέον παρελθόν.

Δεν υπήρχε χρόνος για άλλα δάκρυα.

Έπρεπε να σηκώσει το κεφάλι ψηλά και ν’ αρχίσει να ζει ξανά.

Ζωή δίχως χρώμα, δίχως άρωμα.

Ήλιος της ψυχής της ήταν εκείνος.

Θυμήθηκε την τελευταία βόλτα τους στην θάλασσα.

Ιστιοπλοϊκό της καρδιά της ήταν το φιλί του.

Κι όμως εκείνος δεν θα τη φιλούσε ποτέ πια.

Λαθραία μόνο τον αγκάλιαζε στα όνειρά της.

Η Tabula Rasa σας προσκαλεί στον ΝΕΟ χειμερινό κύκλο σεμιναρίων 2017

Το εργαστήρι δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa" ξεκινάει για ακόμα μια χρονιά, νέα τμήματα δημιουργικών σεμιναρίων, με καθηγητές που ειδικεύονται στο αντικείμενο που διδάσκουν. 

Αυτόν τον χειμώνα κάντε ένα δώρο στον εαυτό σας και γράψτε την δική σας ιστορία, επιλέγοντας το σεμιναρίο που θα σας οδηγήσει στην ολοκλήρωση του πάθους σας.

"Θέλω Να Με Θυμάσαι" της Χαριτίνης Παπαδοπούλου

Στεκόμουν εκεί για πέντε λεπτά και προσπαθούσα με μανία να ανάψω ένα καταραμένο τσιγάρο. Τα χέρια μου έτρεμαν και δεν μπορούσα να κρατήσω την φλόγα του αναπτήρα σταθερή. Αφού τα κατάφερα, τράβηξα μια γερή τζούρα ανταμείβοντας έτσι τον εαυτό μου για την ταλαιπωρία. Ένας αστυνομικός βγήκε στο κατώφλι και φώναξε το όνομα μου.

«Ήγγικεν η ώρα» ψέλλισα και πέταξα το τσιγάρο μου στο λερωμένο πάτωμα πατώντας το με το πέλμα μου. Πέρασα την μεγάλη γαλάζια πόρτα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. Έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να κάνει μεταβολή και να τρέξει όσο πιο μακριά γίνεται. Κάπου που να υπάρχει ασφάλεια. Δεν τον υπάκουσα όμως. Ακολουθούσα μηχανικά τα βήματα του αστυνόμου, μέχρι που εκείνα μας οδήγησαν μπροστά σε μια πόρτα.

«Την τσάντα σας κυρία μου. Θα πρέπει να την αφήσετε εδώ» μου είπε ψυχρά.

"Η Χιονάτη πρώτο θέμα" της Στρατονίκης Καλφοπούλου

Μαγικός Καθρέφτης (κεντρικός παρουσιαστής):

Κυρίες και κύριοι είναι τα κεντρικά γεγονότα από το μεγάλο κανάλι. Εκτός έλεγχου είναι πλέον η μεγάλη διαμάχη μεταξύ της βασίλισσας του Πέρα – Πέρα και της πριγκίπισσας Χιονάτης. Εξοργισμένη η βασίλισσα που η Χιονάτη έχει τον απέθαντο, αποπειράθηκε για ακόμα μια φορά να τη δολοφονήσει, χωρίς όμως πάλι με κάποια ιδιαίτερη επιτυχία. Το παραλίγο τραγικό συμβάν έλαβε χώρα σήμερα την 11η πρωινή όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα επισκέφτηκε τη Χιονάτη στο σπίτι των  7 νάνων κολλητών της, όπου και τη φιλοξενούν προσφέροντάς της προστασία από τα θανατηφόρα χέρια της βασίλισσας. 

–Τουλάχιστον έτσι νόμιζαν μέχρι σήμερα που γύρισαν τρέχοντας από το ορυχείο όπου και εργάζονται, μόλις άκουσαν τα τρομερά νέα από το στόμα του βάτραχου προϊστάμενού τους.

Βραβείο για την σπουδάστριά μας, Λυδία Ψαραδέλλη

Η απόφοιτος σπουδάστρια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Λυδία Ψαραδέλλη, έλαβε μέρος στο λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσαν οι «120 λέξεις» με θέμα τη φράση «7 Θανάσιμα Αμαρτήματα» συμμετέχοντας με το διήγημα «Δε θα με φτάσετε ποτέ!», και κέρδισε μία από τις 4 θέσεις του αμαρτήματος Αλαζονεία.

“Αναζητώντας τον Ελύτη” της Ευαγγελίας Θεοδωρίδου

''ΕΛΥΤΗ, Μ΄ΑΚΟΥΣ; Χάθηκες και εσύ. Χάθηκες προτού να σε γνωρίσω. Προτού προλάβω να σε συναντήσω. Προτού προλάβω να πάρω απαντήσεις στα ερωτήματά μου. Και είχα τόσα να σου πω!!! Σε μια χώρα που ρημάζει επειδή την πρόδωσαν όλοι, εγώ στέκομαι εδώ, σαν την καλαμιά στον κάμπο, και σε αναζητώ.

ΕΛΥΤΗ Μ΄ΑΚΟΥΣ; Απόψε σε χρειάζομαι. Απόψε σε έχω ανάγκη. Και αυτή η ανάγκη γίνεται κραυγή που βγαίνει από τα χείλη μου και σχίζει τη σιωπή του δειλινού. Τα νυχτολούλουδα στην αυλή της κυρά Μαρίας ανοίγουν τα μπουμπούκια τους αλλά εγώ δεν τα μυρίζω. Το μοιρολόι του γκιώνη, που αναζητάει μέχρι σήμερα τον Αντώνη, ταξιδεύει σε μένα με το θρόισμα του ανέμου, αλλά εγώ δεν το ακούω. Η θάλασσα προσπαθεί να με πλανέψει με την αλμύρα που χαϊδεύει το πρόσωπό μου αλλά εγώ δεν τη νιώθω. 

“Η καρέκλα” της Μάρσας Κλειδωνάρη

- Ασπασία δεν θα το πιστέψεις, σωθήκαμε

- Σώπα. Τι έγινε; Πέθανε ο άντρας σου;

- Σωθήκαμε είπα, φαρμακόγλωσσα. Δεν είπα σώθηκα.

- Τι συνέβη Σμαρώ μου, τότε;

- Ανακάλυψα μια μέντιουμ στο Παγκράτι, που δε λέει μόνο τον καφέ. Έχει φέρει στην Ελλάδα κάτι επαναστατικό.

- Σώπα. Πιο επαναστατικό και από το το ντολμαδοτυλιχτίρι της Βέφας;

- Αυτό δεν είναι τίποτα. Σώπα για λίγο όμως να σου πω.

- Ε λέγε ντε, με έσκασες.

“Φόβοι” της Γιώτας Σιπέτα

Μια πόρτα διαφυγής. Κι όμως ξέρω πως αν την ανοίξω θα είναι όλοι εκεί. Οι άνθρωποι που πέρασαν από τη ζωή μου και της άλλαξαν πορεία. Οι έρωτες κι οι φίλοι. Όλοι αυτοί θα είναι εκεί για να μου θυμίσουν τα λάθη μου. Άλλοι με πρόδωσαν κι άλλοι προδόθηκαν από μένα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Πόνεσα. Πόνεσα βαθιά. Κι αν κάποιοι λένε ότι άλλαξα, εγώ ξέρω την αλήθεια. Είμαι ο ίδιος αδύναμος, φοβισμένος άνθρωπος. Μόνο που τώρα είμαι αλυσοδεμένη με τύψεις και «αν».

«Στην υγεία μας, ρε παιδιά», από το τμήμα Υποκριτικής Tabula Rasa

Με αφορμή τη νέα ταινία «Τέλειοι ξένοι», που κυκλοφορεί στους κινηματογράφους, η πετυχημένη εκπομπή του Alpha, “Στην υγειά μας, ρε παιδιά», με τον Σπύρο Παπαδόπουλο, σήμερα Σάββατο 10 Δεκεμβρίου φιλοξενεί ανάμεσα στους εκλεκτούς της προσκεκλημένους και τους σπουδαστές του Τμήματος Υποκριτικής της σχολής δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa".

"Μένιος" της Γεωργίας Γανοπούλου

Ο Μένιος είχε πάντα τις ανέσεις του. Οι δικοί του, η Κατερίνα κι ο Γιάννης, ήταν δύο άνθρωποι οι οποίοι είχαν μία καλή, στρωμένη πλέον ζωή. Ο Γιάννης εργαζόταν σε μία ασφαλιστική που πήγαινε ιδιαιτέρως καλά την εποχή εκείνη, με αποτέλεσμα να δίνει στον ίδιο πολύ καλές απολαβές για την εργασία του. Η Κατερίνα από την άλλη εργαζόταν ως πωλήτρια στο τμήμα της Lacoste σ' ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο. Εργαζόταν πολλές ώρες, αλλά οι απολαβές τις ήταν εξίσου καλές, με αποτέλεσμα να της «παίρνουν» ουσιαστικά τη μισή κούραση. Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο τρία χρόνια κοντά.  Ζούσε σε ένα μεγάλο διαμέρισμα στους Αμπελοκήπους Αττικής, επί της οδού Λαρίσης. Το σπίτι το είχαν αγοράσει με δάνειο λίγο αφότου παντρεύτηκαν. Ένα χρόνο σχεδόν μετά ήρθε στη ζωή τους ο Μένιος..

Δεύτερο παραμύθι από την Μάρω Παππά

Κυκλοφόρησε το δεύτερο παραμύθι της σπουδάστριας του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής Tabula Rasa, Μάρως Παππά με τίτλο "Ζιζάν το ζωηρό ξωτικό".

Λίγα λόγια για το έργο:

Ο Ζιζάν είναι ένα πολύ ζωηρό ξωτικό του δάσους. Πειράζει συνέχεια τους φίλους του, τα ζώα.

Κάτι θα συμβεί, όμως, και ένα μαγικό χέρι θα ανατρέψει μια και καλή, την ζωή στο μαγεμένο δάσος. Άραγε θα μπορέσει ο Ζιζάν να βοηθήσει τους φίλους του;

Ο Ζιζάν, το ζωηρό ξωτικό είναι ένα διδακτικό παραμύθι για τα παιδιά της προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας. Διδάσκει για τον σεβασμό, την αγάπη και την έννοια της φιλίας.

"Λαβύρινθος ψυχής" της Αθηνάς Ντόκα

Ονομάζομαι Ίρις, είμαι σαράντα χρονών, παντρεμένη με τον Άρη και με μια κόρη δέκα χρονών, την Ανδριάνα. Κάθομαι μόνη, οκλαδόν, στον αγαπημένο μου μπλε σκούρο καναπέ. Κρατώ μια κούπα ζεστό, αχνιστό καφέ και η αγαπημένη μου Παριζιάνικη τζαζ μουσική που ακούγεται από το ραδιόφωνο πλημμυρίζει το σαλόνι. Σκέφτομαι την μέχρι τώρα πορεία της ζωής μου. 

"Γράμμα στον 7χρονο εαυτό μου" της Δήμητρας Αθενάκη

Αγαπημένη μου Δήμητρα,

Μου ζήτησαν να σου γράψω στα πλαίσια μιας άσκησης λογοτεχνικής γραφής. Θέλω να γίνω συγγραφέας. Το όνειρό μου δεν είναι ίδιο με το δικό σου. Το δικό σου το εγκατέλειψες τόσο νωρίς! Ίσως και για αυτό το λόγο να δέχτηκα να σου γράψω τελικά. Μπορείς να μη συνεχίσεις το διάβασμα αν θέλεις, γιατί δεν ξέρω τι περισσότερο θα κερδίσεις εσύ διαβάζοντάς το. Εγώ όμως πρέπει να κάνω ότι λέει η δασκάλα μου, κι αυτό το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την απαγγελία του ποιήματος με τις 12 στροφές στην σκηνή του κινηματογράφου κατά τη σχολική εορτή της 28^ης Οκτωβρίου 1973. Η μητέρα σου κεντούσε όλη νύχτα πάνω στην κόκκινη βελούδινη ποδιά χρυσές πούλιες και χάντρες, ώστε να είσαι ντυμένη στη γιορτή περήφανη ελληνοπούλα -βασίλισσα Αμαλία σε έλεγε. Ούτε ήξερες ποια ήταν αυτή η βασίλισσα και γελούσες κοιτάζοντας τα ρούχα που καμιά σχέση δεν είχαν με τα ρούχα που φορούσαν οι βασίλισσες των παραμυθιών, με την ελάχιστη εικονογράφηση, που είχες διαβάσει μέχρι τότε. Αλλά δεν θα της χαλούσες το χατίρι, τόσο κόπο έκανε για σένα. Δεν το συνήθιζε.

"Προδοσία" της Ελένης Μαρμαρίδου

Έκλεισα την πόρτα τόσο δυνατά πίσω μου, που νόμιζα πώς τραντάχτηκε όλο το σπίτι. Στα χέρια μου κρατούσα σφιχτά το τσαλακωμένο χαρτί, που ήταν η αιτία της συντριβής μου. Βγήκα στον δρόμο τρέχοντας, χωρίς να ξέρω που να πάω, μόνο να φύγω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, από το σπίτι και την μαμά μου, που η εικόνα της μου προκαλούσε αηδία και αποστροφή. Ο δροσερός αέρας, που χτυπούσε στο πρόσωπο καθάρισε για λίγο το μυαλό και ηρέμησε το κορμί που ταλανιζόταν από τις σκέψεις και το κλάμα. Η μυρωδιά του φρεσκοψημμένου καφέ, οδήγησε τα βήματα μου, στο καφενεδάκι της γωνίας, ενός μικρού στενού. Ένας ζεστός καφές, ήταν ότι έπρεπε. Βρήκα μια ήσυχη γωνιά και ξεδίπλωσα με τρεμάμενα χέρια το χαρτί.

Καλλιτεχνικό Ημερολογίο, από την σπουδάστριά μας, Αθηνά Ντόκα

Για μία ακόμη χρονιά, 3η στη σειρά, το βιβλίο.net και οι εκδόσεις «Το βιβλίο» κυκλοφορούν το «καλλιτεχνικό ημερολόγιο 2017» που φέρνει σε έναν ιδιαίτερο διάλογο δημιουργούς από διάφορες μορφές Τέχνης.

103 λογοτέχνες, 34 εικαστικοί και φωτογράφοι συνδιαλέγονται μέσα στις εβδομάδες του χρόνου.

Το «καλλιτεχνικό ημερολόγιο» φέτος είναι αφιερωμένο στον Νίκο Καζαντζάκη, μια και το έτος 2017 είναι αφιερωμένο στον Παγκόσμιο Έλληνα.
 

Η σπουδάστρια του εργαστηρίου μας, Αθηνά Ντόκα, συμμετέχει στο συγκεκριμένο project με 9 φωτογραφικά έργα της.
Μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το ημερολόγιο στον σύνδεσμο ΕΔΩ.
 

"Φωτογραφία γάμου" της Μαίρης Κάντα

Έφυγες και με άφησες μαυροντυμένη και μόνη. Γιατί βιάστηκες να φύγεις; Δεν περίμενες να φύγουμε μαζί; Ξέχασες τι μου είχες υποσχεθεί; «Θα είμαι πάντα δίπλα σου για να μη φοβάσαι τίποτα» μου έλεγες συνέχεια. Μα τώρα φοβάμαι και δεν είσαι εδώ. Μόνο το άλμπουμ των φωτογραφιών υπάρχει για να μου θυμίζει την ύπαρξη σου. Από τότε που χάθηκες, ανοίγω συνέχεια αυτό το άλμπουμ. Παίρνω την φωτογραφία του γάμου μας και την αγκαλιάζω σφιχτά. Όπως έκανα και σε σένα και όλο μου έλεγες πως σε πονούσα. Μα έκανες λάθος. Η αγάπη δεν πονάει. Η απουσία μόνο πονάει.

“Μια Χριστουγεννιάτικη εξαφάνιση…” της Νίκης Τσιάκαλου

Χριστούγεννα, η πιο όμορφη στιγμή μικρών και μεγάλων, αλλά πιο πολύ των μικρών που περιμένουν να πάρουν τα δώρα τους από τον Άη Βασίλη. Έτσι και μικρός Άρης περίμενε με ανυπομονησία και χαρά το δικό του δώρο. Ποιο θα ήταν όμως αυτό; Ανησυχούσε μήπως πάρει κάτι που δεν του άρεσε. Τότε ο δεκάχρονος Άρης έγραψε ένα γράμμα στον Άι Βασίλη που του ζητούσε τι λαχταρούσε και το κρέμασε στο δέντρο με την βοήθεια της μαμάς του σαν να είναι κάποιο στολίδι σαν όλα τ’ άλλα. 

Ξημέρωσε παραμονή Χριστουγέννων και όλες οι οικογένειες ετοιμάζονταν για το βραδινό τους τραπέζι που θα έκαναν σε συγγενείς και φίλους. Ο Άρης τότε θυμήθηκε ότι εκείνο το βράδυ ο Άγιος Βασίλης θα άφηνε το δώρο του κάτω απ’ το δέντρο. Έτρεξε όλος χαρά προς το δέντρο και προς απογοήτευση του διαπίστωσε ότι το γράμμα δεν ήταν πάνω στο δέντρο. Κοίταξε γύρω-γύρω να δει μήπως βρισκόταν σε κάποιο άλλο σημείο. Πουθενά δεν υπήρχε. Εκείνη την στιγμή σκέφτηκε να ανακαλύψει μόνος του τι απέγινε το γράμμα. Πήγε στο δωμάτιο του, άνοιξε ένα παιχνίδι μυστηρίου-ντετέκτιβ που του είχε πάρει ο νονός του. Φόρεσε το ημίψηλο καπέλο του, την καμπαρτίνα του και έναν μεγεθυντικό φακό απαραίτητο αξεσουάρ για την έρευνα του. Κοίταξε πολύ προσεκτικά το δέντρο με τον φακό του για οτιδήποτε ασυνήθιστο, ώσπου κάποια στιγμή εντόπισε σ’ ένα κλαδί ένα πιαστράκι που κρεμόταν μόνο του με λίγο σκισμένο χαρτί. «Α χα!» έκανε ο μικρός Άρης. «Κάποιος πήρε το γράμμα, αλλά ποιος;» ρώτησε φωναχτά. Δευτερόλεπτα αργότερα πήρε ένα χαρτί και μολύβι και πήγε να ρωτήσει την γιαγιά του που βρίσκονταν στο σπίτι.

«Γιαγιά;» ρώτησε.

«Τι είναι παιδί μου;»

«Πήγες προς το δέντρο να καθαρίσεις σήμερα;»

«Όχι παιδάκι μου δεν πήγα ακόμη, γιατί ρωτάς;» Ο Άρης πήγαινε πέρα δώθε νευρικά.

«Πότε ήταν η τελευταία φορά που καθάρισες εκεί;»

«Εψές παιδάκι μου. Λέρωσες πουθενά; Να καθαρίσω;»

«ΟΧΙ» απάντησε φωναχτά «Δεν θα πας σήμερα προς το δέντρο κάτι ψάχνω»

«Εντάξει- εντάξει παιδάκι μου. Παίζεις τον ντεντέκτιβ; Τι ψάχνεις να σε βοηθήσω;» ρώτησε η γιαγιά του.

«Όχι, θα ερευνήσω μόνος μου. Πες μου πότε είδες τελευταία φορά το γράμμα μου στο δέντρο;»

«Εψές που καθάρισα. Ήταν εκεί».

Σημείωσε κάτι στο χαρτί του και ξανά πήγε στο σαλόνι όπου βρισκόταν το δέντρο. Κάθισε μπροστά του και σκεφτόταν ποιος μπορεί να το πήρε και γιατί. Η γιαγιά δεν το πήρε, ο μπαμπάς αποκλείεται γιατί λείπει στην δουλειά, μήπως η μαμά; Μπα, δεν θα το έκανε αυτό η μαμά μου. Να πέρασε ο Άγιος Βασίλης και να το πήρε; Το βράδυ θα έρθει αυτός. Σιγά μην κάνει τόσες διαδρομές πέρα δώθε… Όχι- όχι δεν είναι αυτός. 

Τότε σκέφτηκε να πιάσει τον κλέφτη με ένα κολπάκι που είχε δει στην τηλεόραση που έκανε

ένα παιδάκι. Πήρε μια κλωστή, την έδεσε στο πιαστράκι πολύ καλά και τοποθέτησε χρυσόσκονη σ’ ένα  μικρό πλαστικό δοχείο, πήρε ένα σκαμπό ανέβηκε και το έβαλε πιο ψηλά στο δέντρο, ώστε όταν ερχόταν ο κλέφτης να βάλει πάλι το γράμμα στην θέση του ο Άρης θα ήξερε ποιος ήταν με την χρυσόσκονη που θα έπεφτε επάνω του.

Λίγες ώρες αργότερα ο Άρης καθόταν ανυπόμονος. Ήρθε ο πατέρας του από την δουλεία και δεν είδε χρυσόσκονη επάνω του. Αθώος έγραψε στο χαρτί. Η μαμά του επίσης δεν ακούμπησε το δέντρο. Μπερδεύτηκε. Ποιος είναι; Σκέφτηκε. Αργότερα, άρχισε να μαζεύτε κόσμος στο σπίτι για να γιορτάσουν όλοι μαζί τα Χριστούγεννα και ο Άρης φοβόταν μην του χαλάσουν την κατασκευή στο δέντρο. Είχαν έρθει τα ξαδέρφια του και έπαιζε μαζί τους όταν ξαφνικά πέρασε από δίπλα του κάποιος και κάτι γυάλιζε επάνω του. Έτρεξε από πίσω να δει ποιος είναι όταν έπεσε πάνω στην μητέρα του.

«Μαμά;»

«Κοίτα πως έγινα!» ου είπε η μητέρα του προσπαθώντας να διώξει την χρυσόσκονη από την μπλούζα της και στα μαλλιά της.

«Εσύ πήρες το γράμμα μου;» ρώτησε έκπληκτος.

«Ποιο γράμμα;» απάντησε σαν μην ήξερε τι της έλεγε.

«Πες την αλήθεια σε τσάκωσα. Εσύ το πήρες!». Παραδομένη πλέον από την εξυπνάδα του γιού της παραδέχτηκε πως εκείνη πήρε το γράμμα από το δέντρο. «Εντάξει, με τσάκωσες εγώ το πήρα, αλλά το έκανα γιατί μου ζήτησε ο Άγιος Βασίλης την βοήθεια μου και να του δώσω το γράμμα να ετοιμάσει το δώρο σου. Έτσι έκανα και το ξαναέβαλα στην θέση του για να μην καταλάβεις τίποτα. Δεν σε πείραξε;»

«Χα χα όχι μαμά τέλεια θα μου πάρει αυτό που θέλω!»

«Κοίτα όμως τώρα πως έγινα με το κολπάκι σου, πως θα φύγει η χρυσόσκονη από πάνω μου;»

«Μην την βγάλεις μαμά, είσαι πολύ όμορφη. Θα λάμπεις απόψε!»

Συγγραφέας: Νίκη Τσιακάλου - Φοιτήτρια Tabula Rasa

"Η «ελληνοφρένεια» των μπουζουκιών!" της Αφένδρας Τσιάκα

Βράδυ Σαββάτου. Η επίσημη έξοδος του Ελληνα!

Διασχίζοντας την παραλιακή, τη Συγγρού, το κέντρο καταλαβαίνεις ότι οι περισσότεροι έχουν ένα προορισμό. Τα μπουζούκια. Δεν λέω νυχτερινά κέντρα, γιατί είναι κάτι πολύ γενικό και δεν χαρακτηρίζει την διασκέδαση αυτής της χώρας. Η λέξη «μπουζούκια» έχει αποθηκευτεί κατευθείαν στον σκληρό δίσκο του μυαλού μας και αρνούμαστε πεισματικά να την θυσιάσουμε σε νεοελληνικούς ορισμούς.

Δεύτερη χρονιά για την διαδραστική παράσταση "Γκρι πόλη"

Ο απόφοιτος της σχολής μας Κωνσταντίνος Παλίλης και η σπουδάστρια Μαρία Αποστολάτου γράφουν και σκηνοθετούν τη διαδραστική παιδική παράσταση, «Η Γκρι Πόλη» όπου θα παιχτεί για 2η χρονιά.

Το πρώτο Black Friday στην εκπαίδευση, με 60% έκπτωση, ΜΟΝΟ στην Tabula Rasa!

Η πολυσυζητημένη #BlackFriday ήρθε και στην εκπαίδευση. Μπορείς  μόνο για σήμερα να αποκτήσεις το αγαπημένο σου σεμινάριο, ΜΟΝΟ με 20 ευρώ το μήνα! (60% έκπτωση).

Κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα, με τα πιο δημιουργικά σεμινάρια, ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής Tabula Rasa! 

"Σκοτεινός τόπος" της Μαίρης Χαρπαντίδου

Το σκοτάδι είναι απόλυτο. Έχει αποκτήσει δική του υπόσταση. Την τυλίγει από παντού σαν ρούχο στενό που ξέρεις ότι σε πνίγει, αλλά είσαι υποχρεωμένος να το φορέσεις. Το σκοτάδι είναι πυκνό. Νιώθει την υφή του στα χέρια της, την οσμή του στα ρουθούνια της. Ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα σε μια προσπάθεια να καταλάβει τι γίνεται. Ψηλαφίζει με τα χέρια το χώρο. Που βρίσκεται; Γιατί δεν μπορεί να απλώσει τα χέρια της; Γιατί μπορεί να κάνει μόλις δυο βήματα; Πως βρέθηκε εδώ; Ερωτήσεις που ξεπηδούν μέσα στη ζάλη του μυαλού της. Όλα μέσα στο κεφάλι της είναι θολά, συγκεχυμένα σαν να τα έχει καλύψει ένα σύννεφο σκόνης. Δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά.

"Κομμάτι μιας αγάπης" της Χριστίνας Κωνσταντουδάκη

Ένα κλωνάρι άρχισε να ξεπετάγεται από το νωτισμένο χώμα, στον μικρό κήπο ενός σπιτιού. Το γαρύφαλλο άνοιξε τα μάτια του. Είχε φτάσει κιόλας άνοιξη; Κοιμόταν τόσο βαθιά που ούτε κατάλαβε πως πέρασαν οι εβδομάδες. Άκουσε πατημασιές να πλησιάζουν κι έκλεισε πάλι τα μάτια του, φοβισμένο. Κρυφοκοίταξε μόνο όταν ένιωσε κάτι υγρό να πέφτει πάνω του. Νερό! Πόσο του είχε λείψει. 

Ένα κορίτσι με κοτσίδες και λειψά τα μπροστινά της δόντια, του χαμογελούσε. 

«Να μεγαλώσεις γρήγορα, λουλουδάκι. Ο αδερφός μου παντρεύεται σε λίγο καιρό» του είπε.

"Οι αισθήσεις" της Αναστασίας Παπά

Έπιασε το σκουρόχρωμο, σκληρό, µε ξυλώδη υφή και καφέ λείο περίβλημα του ξύλου. Ύστερα το μύρισε, η μυρωδιά του, από το χώμα και  υγρασία του δημιούργησε ταραχή, όχι μόνο τώρα αλλά και κάθε φορά. Ο πνευματικός του κόσμος πάντα δούλευε σε υψηλότερες συχνότητες από τις συνήθεις και οι σκέψεις του έτρεχαν σε τρελά μονοπάτια.