"Ο πικρός βλεφαρισμός της ζωής" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Ήταν χειμώνας στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 σ’ ένα ορεινό χωριό του νομού Ηρακλείου Κρήτης. Οι κάτοικοι ζούσαν φτωχικά από την καλλιέργεια της γης. Ζώα έκτρεφε μόνο ο άρχοντας, ο οποίος είχε στη δούλεψή του τον Μανόλη, από το χάραμα ως το σούρουπο, για ένα κομμάτι ψωμί. Ήταν ο μεγαλύτερος γιος μιας 8μελούς οικογένειας. Η μάνα πλύστρα και ο πατέρας δούλευε στο μοναδικό ελαιοτριβείο του νομού, περιστρέφοντας τους τροχούς για το άλεσμα της ελιάς. Τα υπόλοιπα παιδιά τριγύριζαν όλη μέρα στους δρόμους χωρίς παπούτσια, κάνοντας θελήματα για ξένους. Μόνο η Αννούλα, η μοναχοκόρη, πήγαινε το πρωί στο γυμνάσιο και το μεσημέρι φρόντιζε το νοικοκυριό, μαγειρεύοντας, πλένοντας και μεταφέροντας κουβάδες νερό στους ώμους από το πηγάδι του χωριού. Μικρή και λεπτοκαμωμένη για τέτοια δοκιμασία, εντούτοις δεν είχε άλλη επιλογή.

 

     Εκεί στο πηγάδι ήταν...

"Κι άμα δεν... δεν!" της Σταυρούλας Δάμπαλη

     Ένα έχω να σας πω… Άμα δε σε θέλει η μέρα από το πρωί, δεν σε θέλει! Κι άμα δεν… ΔΕΝ! 

     Ξυπνάω τις προάλλες… Δεν ξυπνάω δηλαδή. Πετάγομαι! Έβλεπα ένα εφιάλτη στον ύπνο μου… άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βλέπατε… Τι ότι με κυνηγούσαν είδα, τι ότι με σημάδευαν με μια καραμπίνα να, με το συμπάθιο… τι ότι σκόνταψα και έπεσα με τα μούτρα μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη με νερό και φορούσα και την αγαπημένη μου μπλούζα… Αφήστε σας λέω, ένα δράμα! 

     Πετάγομαι λοιπόν απ’ το κρεβάτι λουσμένη στον κρύο ιδρώτα, σαν να έχω κάνει ντους στους -2 και δεν έχω πετσέτα να σκουπιστώ, ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω...

"Επώνυμος καφές" της Ελένης Ρώσσου

Αντιπαθούσε τη δεξιά, δεν την έλεγες όμως και οπωσδήποτε αριστερή. Της άρεσε να κατεβαίνει στις πορείες και να διαδηλώνει κατά του κεφαλαίου, απεχθανόταν όμως εξίσου τις παρωπίδες  της αριστεράς. Προτιμούσε να είναι ανένταχτη. Είχε πάντως μια μικρή αδυναμία: Της άρεσε αυτός ο μοναδικός καφές, που μόνο μια αλυσίδα αμερικανικών συμφερόντων είχε το μονοπώλιο να σερβίρει! Ε και; Τι έγινε να τον αγόραζε πού και πού; Δεν ήταν δα και προδοσία!

Κατηφορίζοντας ένα απόγευμα από μια πορεία διαμαρτυρίας, μπήκε στον πειρασμό να κεραστεί έναν από αυτούς τους θεσπέσιους καφέδες. Περίμενε καρτερικά στην ουρά κι όταν έφθασε η ώρα της παραγγελίας...

"Το τέλειο σπίτι" του Μάνου Μπάρτη

     Ο Λεωνίδας είναι φανατικός εργένης. Στα 35 του πια, καταφέρνει με πολύ κόπο και αγωνία να τελειώσει το σπίτι των ονείρων του. Ένα σπίτι στο βουνό. Εντελώς απομονωμένο από τον κόσμο. Για να πάει κάποιος εκεί πρέπει να έχει απαραίτητα αυτοκίνητο.

     Από τη διαδρομή κιόλας, καταλαβαίνει πως πρόκειται για ένα εντελώς ξεχωριστό σπίτι. Νιώθει το τράνταγμα του αυτοκινήτου στο χωματόδρομο. Το μόνο που μπορεί να δει...

"Ο κήπος με τις τουλίπες" της Άννας Κοντονίκα

     Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ήλιο που είχε φτάσει εκείνη την ώρα ακριβώς πάνω από την αυλή του. Θυμήθηκε που τέτοια ώρα κάθε μέρα, η γυναίκα του σκάλιζε τον κήπο τους. Καλλιεργούσε όλα τα απαραίτητα για το τραπέζι τους λαχανικά. Φόρεσε το καπέλο του και κατευθύνθηκε προς τα εκεί.

     Τώρα πια ο κήπος τους ήταν γεμάτος χόρτα, ξερόκλαδα και ζωύφια. Αλλά για εκείνον ήταν ακόμα σαν να την έβλεπε γονατιστή, να βρωμίζει τα χέρια της με χώμα. Ύστερα θα της...

"Η ασπρουλιάρα" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     «Σε παρακαλώ, μην το κάνεις», τον παρακάλεσα κλαίγοντας. «Εγώ είμαι, η ασπρουλιάρα σου. Σε παρακαλώ όχι εδώ, γιατί δε μ’ ακούς». Το αφεντικό μου που τόσο με είχε αγαπήσει και φορέσει χωρίς να μου δώσει καμία σημασία, άνοιξε το χέρι του και με άφησε να πέσω στο καλάθι με τα υπόλοιπα άπλυτα ρούχα. Ήμουν πια καταδικασμένη. Το ήξερα ότι δε θα την έβγαζα καθαρή εκεί μέσα. Δε θα άντεχα ούτε μία μέρα με τις μαύρες. 

     Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα...

"Χωρίς αύριο ή ο μονόλογος ενός χρήστη" του Κωνσταντίνου Παλίλη

     Δεν μ’ ενδιαφέρει για ένα καλύτερο αύριο! Δεν υπάρχει καλύτερο αύριο για τους ανθρώπους. Όσο ζήσαμε… ζήσαμε, τώρα έχουμε μόνο χθες… ένα άθλιο χθες. Ένα χθες, όπου ό,τι ήταν διαφορετικό, το χλευάζαμε και το λιντσάραμε μέχρι θανάτου στο όνομα του φυσιολογικού. Άραγε τι είναι φυσιολογικό; Το να φοβάσαι το θάνατο; Να πιστεύεις στον Θεό; Να μην παίρνεις ναρκωτικά; Τι είναι; Ρωτάω! Αυτό είναι το καλύτερο αύριο που μου τάζετε; Περισσότερα θύματα; Ε, λοιπόν...

"Το ιδανικό τοπίο" της Ναταλίας Dalheimer

     Πάνω ψηλά στο βουνό ζούσε μια νεαρή κοπέλα. Ήταν ορφανή και το μόνο που είχε ήταν το μεγάλο διώροφο σπίτι χτισμένο από χοντρά ξύλα. Ήταν ένα ωραίο και εντυπωσιακό αρχοντικό στη μέση της πρασινάδας. Στο σπίτι είχε δύο υπηρέτες που στην ουσία της ήταν σαν γονείς που έχασε μικρή. Η κυρία Ματούλα ήταν οικονόμος και ο κύριος Θανάσης έκανε όλες τις ανδρικές δουλειές, τάιζε τα άλογα στο στάβλο, πρόσεχε τον κήπο του σπιτιού. Για την Ειρήνη το σπίτι της ήταν ο παράδεισός της. Το αγαπούσε πολύ. Με τις ώρες περπατούσε στο δάσος και συχνά κοιτούσε από ψηλά την κωμόπολη που απλωνόταν σε όλα την κοιλάδα στους πρόποδες του βουνού. Εκεί πήγαινε σχολείο. Ήταν πάντα καλή μαθήτρια. Έτσι κατάφερε να μπει με υποτροφία στο Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης στις ΗΠΑ και να τελειώσει Ιστορία και Ξένες γλώσσες με αριστεία. Γύρισε στο σπίτι και αμέσως άρχισε δουλειά με συγγραφή και μεταφράσεις, η οποία ήταν κυρίως στο σπίτι και μερικές φορές το μήνα ταξίδευε στο πανεπιστήμιο των Ιωαννίνων για να βοηθήσει ως αναπληρώτρια στο μάθημα της ιστορίας. 

     Μια μέρα...

"Εφηβικός έρωτας" του Μανώλη Ζούρα

     Ήμασταν πρώτη γυμνασίου. Ζούσαμε τα πιο αθώα χρόνια της ζωής μας χωρίς καμιά έγνοια για το τι μέλλει γενέσθαι. Ώσπου ήρθε στο σχολείο μας εκείνη… 

     Την είχανε βαφτίσει Ιωάννα, μας ζήτησε να την αποκαλούμε Τζοάννα. Μάλλον ήταν εύκολη παραχώρηση για κάποιον που ήταν έτοιμος να ανέβει τρέχοντας και το Έβερεστ για χάρη της! Ε λοιπόν...

"Στάση φούρνος" της Αφρδίτης Μαυρογονάτου

     Πηγαίνω με το λεωφορείο Αιγάλεω. Δίπλα μου κάθεται μια γιαγιά με μαύρο μαντίλι και χρυσά σκουλαρίκια. Ξεθωριασμένο προικοσύμφωνο. Η τυπική Ελληνίδα γιαγιά. Η όρασή μου ξαφνικά γίνεται ασπρόμαυρη. 

     Η εικόνα του δρόμου απλώνεται καλλιτεχνικά μπροστά μου. Η βροχή μόλις πότισε το πεζοδρόμιο. Το σιδερένιο τραπεζάκι του καφενέ στάζει. Ο μανάβης βάζει τα λεμόνια στα καφάσια. Ένα αδέσποτο...

"Το τελευταίο γράμμα" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

Αγαπημένε μου,

      Νιώθω τόσο κρύο… τόση παγωνιά! Ζω στο σκοτάδι… Είναι θάνατος το σκοτάδι! Μόνο για λίγο περνά το φως εδώ μέσα, τόσο λίγο που νομίζω πως είναι μόνο μια στιγμή… Σαν… σαν ένα τυχαίο φιλί σου! Ναι, ακόμα θυμάμαι τη γεύση του φιλιού σου, μα τα χείλη μου είναι ξερά, ματωμένα από τα δαγκώματα των ποντικιών. Περιμένω σαν βάλσαμο αυτή τη μικρή στιγμή, για να μπορέσω να σου γράψω ετούτες τις δύο αράδες. Μόνο τότε...

"Ο καθρέφτης της εκδίκησης" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Η Χιονάτη, στο πλευρό του καλού της πρίγκιπα, απολάμβανε την αγάπη και την φροντίδα του, όπως η φύση αγκάλιαζε προστατευτικά στο λίκνο της όλα τα πλάσματα.  Με πρόσωπο ακτινοβόλο, που ανταγωνιζόταν ισάξια την λαμπρότητα και την παντοδυναμία του ήλιου, χαμόγελα ευτυχίας, που ωθούσαν τα μπουμπούκια να ανθίζουν στους χρωματισμούς του ουράνιου τόξου από ανυπομονησία και βιάση, καθώς και φωνή αηδονιού καλωσόριζε την κάθε μέρα από το ψηλότερο παράθυρο του κάστρου. Δύο χελιδόνια...

"Γυναίκες τριγύρω πολλές" της Ελευθερίας Χανιώτη

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι άντρες πάντα ερωτεύονται τις λάθος γυναίκες. Κάθε φορά που κάποιος φίλος μου περνούσε ερωτική απογοήτευση ή χώριζε σκεφτόμουν « πάλι με τη λάθος γυναίκα έμπλεξε». Μετά από πολύ σκέψη κατάλαβα το γιατί. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΩΣΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ! Οκ, ίσως υπάρχουν αλλά είναι κρυμμένες σε κάποια σπηλιά ή σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο. Όσο για τις γυναίκες που κυκλοφορούν ελεύθερες και που επιλέγουν οι άντρες, χωρίζονται σε κατηγορίες...

"Ο πρίγκιπας που έγινε παπούτσι" του Γιάννη Κιρλή

       Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας βασιλιάς καλός και δίκαιος που ζούσε μαζί με το γιο του στο νησί του φωτός. Εκεί οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι είναι το κακό, γι’ αυτό και πάντα έκαναν ότι τους ζητούσαν και έτσι δεν  ήταν μόνο πολύ  ευτυχισμένοι αλλά και πολύ πλούσιοι. Το φως του ήλιου τους  φώτιζε  όλη μέρα και το βαθύ σκοτάδι της νύχτας δεν πλησίαζε ποτέ. Γύρω από το νησί  υπήρχαν πελώρια τείχη όπου το προστάτευαν από τους κακούς και ιδιαίτερα από την μοχθηρή αδελφή του βασιλιά Κακιοζήλη. 

   Η Κακιοζήλη ζούσε στην άλλη άκρη της γης στη παγωμένη χώρα. Ήταν πολύ κακιά και μισούσε το φως, γι’ αυτό και στη χώρα της  επικρατούσε πάντα το σκοτάδι. Οι άνθρωποι που ζούσαν εκεί...

"Ένα αλλιώτικο ταξίδι" της Μαίρης Κάντα

   «Έχω ευχάριστα νέα για εσάς, δεσποινίς Σοφία. Το Σάββατο ταξιδεύετε για Νότια Αμερική.» Η Σοφία ούρλιαξε από την χαρά της. Το αφεντικό της μόλις της είχε ανακοινώσει μία τόσο σπουδαία είδηση: θα πήγαινε στη Νότια Αμερική για να παρακολουθήσει κάποια σεμινάρια για την δουλειά της. Ήταν ένα ταξίδι που ονειρευόταν από την πρώτη στιγμή που πήρε αυτή την δουλειά. Δεν γνώριζε όμως πως αυτό θα ήταν ένα αλλιώτικο ταξίδι. Ένα ταξίδι που θα  σημάδευε ολόκληρη τη ζωή της. Μαζί της θα ταξίδευε και ο συνάδερφος της, ο Τάκης. 

   Η μέρα του ταξιδιού έφτασε και η Σοφία ήταν πολύ χαρούμενη. Μέχρι...

"Το χωριό Μπουά" της Γιούλης Μακρή

Μια φορά κι έναν καιρό, πάνω σ’ ένα λόφο υπήρχε ένα μικρό χωριουδάκι που το λέγανε Μπουά. Το όνομά του αυτό το πήρε από τη λέξη χαιρετισμού που χρησιμοποιούσαν οι χωριανοί. Όταν συναντιόντουσαν μεταξύ τους, αντί για «γεια» λέγανε ο ένας στον άλλο «μπουάαα». Ο χαιρετισμός τους αυτός είχε και μια ιδιαίτερη κίνηση. Έκαναν ένα πηδηχτό βήμα στο πλάι, σηκώνοντας τα χέρια με ανοιχτές παλάμες μέχρι το ύψος του προσώπου, και κουνούσαν τα δάχτυλα σαν βεντάλιες. Και φυσικά όλο αυτό γινόταν μ’ ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη. Το Μπουά, είχε λίγους κατοίκους και η ασχολία τους ήταν κυρίως να φυτεύουν όμορφα και σπάνια λουλούδια. Έτσι όλα τα σπίτια του μικρού αυτού χωριού είχαν μεγάλους και όμορφους κήπους, γεμάτους χρώματα και σπάνια λουλούδια μικρά, αλλά και μεγάλα.

Σ’ ένα από τα όμορφα αυτά σπιτάκια, που ήταν στην κορυφή του λόφου, ζούσε...

"Το πρώτο της φιλί" του Πάρη Κλαρνέτατζη

   Όλα ξεκίνησαν ένα χρυσαφένιο πρωί. Τότε που το καλοκαίρι είχε έρθει για τα καλά στο χωριό. Η Μέλπω είχε ξυπνήσει από τα άγρια χαράματα. Έκανε ένα μπάνιο χωρίς να ξυπνήσει κανέναν. Φόρεσε το ολοκαίνουριο φόρεμα της που το είχε ράψει η μητέρα της. Ήταν γκρενά και φώτιζε την κάτασπρη επιδερμίδα της και τα κατάμαυρα της μακριά μαλλιά. Εκείνη η κοπέλα είχε όνειρα. Μπορεί να ήταν μόνο 18 χρονών, ήξερε όμως πώς να ονειρεύεσαι ήταν ότι πιο αληθινό υπάρχει στο δικό της κόσμο. 

   Η Μέλπω έφευγε με παρακίνηση των γονέων της να σπουδάσει στο Παρίσι. Δεν ήταν σίγουρη αν το ήθελε. Αυτό που ήξερε ήταν...

"Δύο μέρες μακριά είναι η αλήθεια" της Αγγελικής Δρίτσα

   Δε μπορούσε να πάρει ανάσα. Έτρεχε τόση ώρα και έπρεπε να σταματήσει για να ξεκουραστεί. Το δάσος της φαινότανε ατέλειωτο αλλά έπρεπε να φτάσει μέχρι το τέρμα. Ο ξενοδόχος την έβαζε να δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν ήθελε να μείνει εκεί άλλο. Σκοπός της ήταν να φύγει μακριά, να σωθεί. Ήταν άγριος άνθρωπος, εάν δεν έκανε αυτό που της έλεγε την κλείδωνε σε ένα δωμάτιο και δεν της έδινε ούτε φαί ούτε νερό. Όλη της τη ζωή ήταν εκεί, δεν θυμάται κάτι άλλο. Της είχαν πει ότι τη βρήκαν στο δάσος μωρό να κλαίει, την λυπήθηκαν και έπειτα την υιοθέτησαν. Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους αγάπησε ποτέ, δεν τους ένιωσε σα γονείς ούτε καν ευγνωμοσύνη δεν είχε παρά μίσος και απέχθεια.

   Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε πολύ γρήγορα, φοβότανε πως θα καταλάβουν την απουσία της και θα την κυνηγήσουν με τα άλογα για να την βρουν και να την γυρίσουν πίσω. Ακολούθησε ένα παράλληλο μονοπάτι από το γνωστό, ένιωθε πιο σίγουρη έτσι, μέσα στο δάσος και...

"Το σκότος της πανσελήνου" της Εύης Μαραγκουδάκη

   Κόντευε απόγευμα όταν ξεκίνησε για μια βόλτα στο δάσος με τον αγαπημένο σκύλο του Ιβάν. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη και ο αέρας αναζωογονητικός και δεν κατάλαβε ότι είχαν απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι που τον φιλοξενούσαν. Ήταν χειμώνας και ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Τότε παρατήρησε μια λάμψη στο βάθος που...

"Περιμένοντας την ανατολή" της Ελισάβετ Ξυδάκη

ΣΚΗΝΗ 1

ΕΣΩΤ. / ΔΩΜΑΤΙΟ / ΜΕΡΑ

Μια νέα γυναίκα, η Έλσα καθισμένη στο κρεβάτι γράφει στο τετράδιο της. Πάνω στο κομοδίνο υπάρχουν ένα ποτήρι γεμάτο με νερό και ένα μικρό βαζάκι με χάπια, ενώ γύρω της είναι σκορπισμένα πολλά χαρτιά.

ΕΛΣΑ: (V.O)

Δεν έχει τέλος… Όταν έρχεται το βράδυ νιώθω χαρά που άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος. Μα το επόμενο πρωί νιώθω πάλι αδύναμη, ηττημένη. Θες να πιστέψω σε κάτι… Όμως σε ρωτώ…  Σε τί; Ο κόσμος γύρω μου...

"Κάτι γλυκό" της Ελένης Πέτσα

   Περνώντας μέσα από την πύλη του κάστρου ο Μάνος αισθάνθηκε ανάμικτα συναισθήματα. Δεν του ήταν εύκολο να επιστρέψει εκεί ξανά, στο μέρος που την πρωτογνώρισε. 

   Είχαν περάσει τόσα χρόνια, έπρεπε πλέον να το ξεπεράσει αν ήθελε να συνεχίσει την ζωή του, δίπλα στην Κατερίνα. Και η Κατερίνα έμοιαζε η ιδανική μετά την Χριστίνα. Φαινόταν ότι...

"Πράγματα που δε μπορούν να ειπωθούν" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

«Μη… Όχι… Πρόσεχε!», ακούστηκε η φωνή ενός παιδιού που χάζευε αμέριμνο στο δρόμο. Μια φωτεινή λάμψη, καθάριο φως και ο χρόνος κατρακύλησε στην κατηφόρα του παρελθόντος. 

Άνοιξα το ένα μάτι. Ύστερα νωχελικά και το δεύτερο. Κρύο ήταν αυτό που με έχει αγκαλιάσει ή μοναξιά; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω! Και τα δύο έχουν την ίδια στυφή γεύση. Μάλλον το κρύο ήταν αυτό που περονιάζει το σώμα μέχρι το κόκκαλο, όπως ακριβώς και η μοναξιά περονιάζει την ψυχή. 

Μια ματιά γύρω και τι να πρωτοδώ...

"Κομμάτι από σύννεφο" της Γεωργίας Μαρίνου

   Η Ελενίτσα ξαπλωμένη στο κρεβάτι της κοιτούσε τα ζωγραφισμένα σύννεφα στο ταβάνι. «Θέλω να δοκιμάσω τα σύννεφα», ψέλλιζε  με την ελπίδα κάποιος να την ακούσει και να πραγματοποιήσει την ευχή της.   Η μητέρα της μπήκε στο δωμάτιο, η Ελενίτσα έπεσε με φόρα επάνω της. Ζήτησε από τη μαμά της να την πάει να δοκιμάσει τα σύννεφα. Η μητέρα της είπε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο και καλύτερα να έπεφτε για ύπνο, αύριο θα ξυπνούσαν πρωί για να πάνε στον παππού της. 

   Το επόμενο πρωί...

"Ο παρουρανός" της Ναταλίας Dalheimer

   Ο Μεγάλος Αέρας ζούσε ανάμεσα στις λεύκες.  Η αγαπημένη του ήταν η Λιγνή Λευκή, η οποία στεκόταν μόνη της στην άκρη του δάσους. Συχνά μιλούσαν και ο Μεγάλος Αέρας της έλεγε πως αν φύγει ποτέ μακριά στον ουρανό, θα την πάρει μαζί. Εκείνη πάντα του απαντούσε: «Δεν είναι η θέση μου στον ουρανό αλλά στον παρουρανό.  Εκεί που δε πετάνε πουλιά ούτε σύννεφα ούτε αέρας. Εκεί που δε λάμπουν αστέρια ούτε φεγγάρι. Εκεί που δεν έχει καταιγίδες ούτε αστραπές ούτε ρίχνει βροχή».

Τότε ο Μεγάλος Αέρας ρωτούσε τη Λιγνή Λευκή... 

"Η ακρίδα που έγινε βασιλιάς" της Μαριαλένας Νικολοβγένη

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μακρινό χωριό ζούσε ένας βασιλιάς. Αυτός ο βασιλιάς ήταν δυστυχισμένος γιατί μια μάγισσα τον είχε καταραστεί και τον είχε μεταμορφώσει σε ακρίδα επειδή την έδιωξε από το βασίλειό του. Οι κάτοικοι όμως του χωριού και όλα τα πλάσματα του δάσους, επειδή εκείνος τους προστάτεψε απ τη κακιά μάγισσα, θέλησαν να τον βοηθήσουν. 

Έτσι...

"Κρίσιμη παρτίδα" της Σταυρούλας Δάμπαλη

«Ε, ε, τα ρέστα μου!!! Ε, που πας; Ε, περίμενε, σου λέω! Άτιμε βαρκάρη, δε θα σε ξαναπετύχω; Θα στο ‘ξηγήσω τ’ όνειρο!» 

«Δε βλέπει όνειρο…»

«Τι;»

«Δε κοιμάται ποτέ. Άρα, δεν βλέπει όνειρο.»

Ο κ. Νεκρός γύρισε διστακτικά το κεφάλι του προς τα εκεί που ακουγόταν αυτή η τόσο σταθερή και γεμάτη σιγουριά φωνή. Έκπληκτος διαπίστωσε πως δεν ήταν μόνος εκεί, όπως περίμενε, αλλά...

"To ξετζάκι" της Ηρώς Μπέη

   Η οικογένεια Σμιθ έψαξε και βρήκε ένα μικρό, μα πολύ όμορφο σπίτι. H Oνειρούπολη (Dreamcity) ήταν μια μεγάλη πόλη, πολλά χιλιόμετρα μακριά από το χωριό τους, ευτυχώς! Ο τρόπος ζωής θα ήταν πολύ διαφορετικός από ό, τι είχαν συνηθίσει. 

    Ο κύριος Τζον κι η κυρία Μέλανι είχαν πιάσει πριν λίγες μέρες δουλειά σε ένα εργοστάσιο της Βιομηχανικής περιοχής. Είχαν και ένα μικρό αγόρι δώδεκα χρονών, τον Βίκτωρα. Η Μέλανι έστρωσε το πρώτο μεσημεριανό τραπέζι στο νέο τους σπίτι κι αφού ευχαριστήθηκαν λιχουδιές, το πήραν απόφαση να κάψουν...

"Η πλατεία" του Μάνου Σφυράκη

Το παρελθόν μου, σαν της νύχτας τον μανδύα υψώθηκε μπροστά μου, ξανά! 
 Το άγγιγμα της νύχτας, θύμιζε τα κρύα κάγκελα της φυλακής.
Έτυχε κάποτε να βρεθώ σ’ αυτό άσπλαχνο μέρος! 

Τώρα όμως βρίσκομαι αλλού…

Ένοιωσα πάνω μου...