"Περιμένοντας την ανατολή" της Ελισάβετ Ξυδάκη

ΣΚΗΝΗ 1

ΕΣΩΤ. / ΔΩΜΑΤΙΟ / ΜΕΡΑ

Μια νέα γυναίκα, η Έλσα καθισμένη στο κρεβάτι γράφει στο τετράδιο της. Πάνω στο κομοδίνο υπάρχουν ένα ποτήρι γεμάτο με νερό και ένα μικρό βαζάκι με χάπια, ενώ γύρω της είναι σκορπισμένα πολλά χαρτιά.

ΕΛΣΑ: (V.O)

Δεν έχει τέλος… Όταν έρχεται το βράδυ νιώθω χαρά που άλλη μια μέρα έφτασε στο τέλος. Μα το επόμενο πρωί νιώθω πάλι αδύναμη, ηττημένη. Θες να πιστέψω σε κάτι… Όμως σε ρωτώ…  Σε τί; Ο κόσμος γύρω μου...
ζει για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για μένα… Για σένα. Ελπίζεις σε κάτι και μετά σε προδίδει. Και εσύ τι κάνεις; Μένεις εκεί… Δέσμιος μιας ιδέας που σε εκμεταλλεύτηκε αφού πρώτα σε παραπλάνησε με όσα σου έταξε. Και γώ που πίστεψα σε κάτι αλλιώτικο;  Εγώ εκεί… στο περιθώριο…  παγιδευμένη σε μια θεωρία που αδυνατεί να γίνει πράξη… γιατί φοβάσαι… γιατί και εγώ φοβάμαι.

ΣΚΗΝΗ 2

ΕΣΩΤ. / ΙΑΤΡΕΙΟ / ΜΕΡΑ

Η Κάτια μαζί με τη Ζωή, στο ιατρείο της Ζωής. Το γραφείο είναι γεμάτο χαρτιά. Διαβάζουν και οι δύο με πολλή προσοχή.

ΚΑΤΙΑ:

Δε κάνει τίποτα πια για να
βοηθήσει τον εαυτό της. 

ΖΩΗ:

Κάνεις λάθος. Γράφει. Αυτό από
μόνο του είναι πολύ σημαντικό.

Η Κάτια την κοιτά αμίλητη.

ΖΩΗ :

Κάτια πρέπει να το αποδεχτείς.
Είναι μαχητική αλλά και ευαίσθητη.
Και εκείνη τη νύχτα ξεπέρασε
τα όρια της αντοχής της.

Η Κάτια πιάνει τα χαρτιά στα χέρια της και συνεχίζει να διαβάζει. Αμέσως όμως διακόπτει και πάλι.

ΚΑΤΙΑ:

Ζωή;; (Μικρή παύση)
Σε ποιόν μιλάει;

ΣΚΗΝΗ 3

ΕΞΩΤ. / ΒΑΝ / ΒΡΑΔΥ (FLASHBACK)

Η Έλσα έξω από ένα βανάκι πρώτων βοηθειών με ανοιχτές τις πίσω πόρτες, ανοίγει κάποιες κούτες με γάζες. Μια τρομοκρατημένη αλλοδαπή μέσης ηλικίας, τρέχει κατά πάνω της. 

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Βοήθεια. Βοήθεια. Σας
παρακαλώ. Βοήθεια.

ΕΛΣΑ:

Θανάση τρέχα… Γρήγορα.

Ο Θανάσης βγαίνει από τη θέση του οδηγού.

ΕΛΣΑ:

Ηρεμήστε, ηρεμήστε. Τι συμβαίνει;

ΓΥΝΑΙΚΑ:

(Κλαίγοντας)

Το παιδί μου… Το χτύπησαν…
Δε μιλά.. Δεν κουνιέται…

ΘΑΝΑΣΗΣ:

Ηρεμήστε κυρία μου! Πού είναι;
 Πού βρίσκεται;

ΓΥΝΑΙΚΑ:

(Κλαίγοντας)

Τρέξτε.. Στον από πίσω δρόμο.
Το παιδί μου…

ΘΑΝΑΣΗΣ:

Έλσα πάμε.

ΓΥΝΑΙΚΑ:

Το παιδί μου… το παιδί μου…

Φεύγουν τρέχοντας και οι τρεις.

ΣΚΗΝΗ 4

ΕΞΩΤ. / ΑΥΛΗ / ΠΡΩΙ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Η Έλσα καθισμένη σε ένα παγκάκι, γράφει στο τετράδιο της. Δίπλα της ένα μεγάλο λεξικό, ανοιγμένο στη λέξη “Άνθρωπος”.

ΕΛΣΑ: (V.O)

“Άνθρωπος: Κάθε άτομο, ανεξαρτήτου
φύλου, ηλικίας.” (Πιάνει το μολύβι
και συμπληρώνει) Και  καταγωγής.
Άνθρωπος είναι αυτός που δέχεται τη
διαφορετικότητα, βοηθά, προσφέρει
και… σέβεται.

ΣΚΗΝΗ 5

ΕΣΩΤ. / ΒΑΝ / ΠΡΩΙ (FLASHBACK)

Η Έλσα ανέκφραστη μέσα στο βανάκι κοιτά σταθερά σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο. Μπαίνει ο Θανάσης.

ΘΑΝΑΣΗΣ:

Άλλος ένας που έφυγε άδικα. (Αναστενάζει).
Θύματα ρατσισμού.. (Παύση)
Άντε ρε Ελσάκι… Πάμε σπίτια μας.

Η Έλσα δεν ανταποκρίνεται στα λόγια του.

ΘΑΝΑΣΗΣ:

Έλσα;;;

Την πλησιάζει. Την κουνά στους ώμους. Εκείνη παραμένει ανέκφραστη.

ΘΑΝΑΣΗΣ:

Ρε Ελσάκι;

Βγαίνει έξω τρέχοντας. Η Έλσα κοιτά το κενό. Εικόνες θυμάτων εναλλάσσονται.

ΣΚΗΝΗ 6

ΕΞΩΤ. / ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ / ΜΕΡΑ (FLASHBACK)

Η Κάτια βάζει μια βαλίτσα μέσα στο πόρτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου. Στις πίσω θέσεις του αμαξιού κάθεται η Έλσα. Η Κάτια κλείνει το πόρτ μπαγκάζ και πλησιάζει τη Ζωή.

ΚΑΤΙΑ:

Θα είναι πολύ καλύτερα στο σπίτι! Ακόμα δε
μπορώ να πιστέψω ότι η αδερφή μου πέρασε 6
 μήνες εδώ μέσα. Αφού δεν είναι τρελή.

ΖΩΗ:

Είναι όμως διαταραγμένη… Ξέρεις… όσο
διαφορετικές και αν είστε, έχετε ένα κοινό.
 Όπως εκείνη δε μπόρεσε να ανταπεξέλθει
στη σημερινή πραγματικότητα έτσι και συ…
Αρνείσαι ακόμα να την αντιμετωπίσεις.

Παύση. Η Κάτια κοιτά αλλού.

ΖΩΗ:

Σου έχω ένα καλό νέο. Έχει αρχίσει να γράφει.

ΚΑΤΙΑ:

Άρα σιγά σιγά θα μιλήσει κιόλας. Άρα επανέρχεται.

ΖΩΗ:

Μη βιάζεσαι σε παρακαλώ. Θέλω να μου
 φέρνεις να διαβάζω αυτά που γράφει. Είναι
πολύ σημαντικό. Ίσως αυτός να είναι
ο τρόπος που θα μιλάει από δω και πέρα. 

ΚΑΤΙΑ:

Τι εννοείς; Δε θα ξαναμιλήσει ποτέ;

ΖΩΗ:

 Κάτια… ησύχασε σε παρακαλώ και προ

 πάντων μην την πιέσεις καθόλου και για τίποτα.

ΣΚΗΝΗ 7

ΕΣΩΤ. / ΔΩΜΑΤΙΟ / ΝΥΧΤΑ (ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Η Έλσα καθισμένη στο κρεβάτι της, γράφει στις τελευταίες άδειες γραμμές της τελευταίας σελίδας του τετραδίου της.

ΕΛΣΑ: (V.O)

Ο ήλιος έδυσε. Λίγο πριν το τέλος θέλω να σου ζητήσω κάτι. Μη φοβηθείς να ζήσεις, μη φοβηθείς να ελπίσεις. Μη δειλιάσεις όσο και αν απογοητευτείς. Πάλεψε, αγωνίσου για όλα στη ζωή σου! Γίνε άνθρωπος. Εγώ είμαι καλά, είμαι πια καλά. Δε φοβάμαι αυτό που θα έρθει. Είναι επιλογή μου. Φοβάμαι όμως για σένα, επειδή θα αναγκαστείς να ζήσεις πράγματα που δε θες. Ανησυχώ μην απογοητευτείς και δε το θέλω. Τελειώνει, το ξέρω ότι τελειώνει. Μετά όμως θα έρθει η ανατολή. Θα γράψεις μόνος σου ένα καινούριο κεφάλαιο. Στην αρχή θα ζοριστείς, θα δυσκολευτείς αρκετά… αλλά θα παλέψεις! Θα δημιουργήσεις ένα νέο κόσμο. Θα κάνεις παιδιά και θα τα μάθεις ότι το πιο σημαντικό αγαθό της ζωής, είναι η ίδια η ζωή. Στη ζωή παίρνεις ρίσκα και κάνεις λάθη. Μετά χαμογελάς και ελπίζεις ονειρεύοντας. Είσαι πολύ κοντά στο τέλος! Και να θυμάσαι… Το τέλος μιας εποχής είναι η αρχή μιας καινούργιας!
(Στην τελευταία γραμμή της σελίδας) Η δικιά μου τελείωσε…

Στο κομοδίνο, το ποτήρι με το νερό είναι πια άδειο και το βαζάκι με τα χάπια ανοιχτό… Ένα καινούριο και άγραφο τετράδιο βρίσκεται επάνω στο κομοδίνο, με το μολύβι επάνω του...

Συγγραφέας: Ελισάβετ Ξυδάκη - φοιτήτρια Tabula Rasa