Αγαπημένη μου μαμά,
Αλβανία 1940. 
Κόκκινος
Πλανήτης - έτος 20.000
Μουσική: ύψιστη μορφή τέχνης, η οποία
χρησιμοποιεί ως μέσο έκφρασης ένα σύνολο κατάλληλων συνδυασμών ήχων από μουσικά
όργανα και ανθρώπινη φωνή με σκοπό την σύνθεση, την ακρόαση και την παραγωγή
ενός έργου. Σε καμία περίπτωση δεν αποκλείονται ήχοι από άλλες πηγές. Το
αντίθετο μάλιστα. Η παρουσία τους είναι καθοριστική στο να εμπλουτίζουν, να
ενισχύουν και να διευρύνουν την εξέλιξη και την ποιότητα του έργου.
Επιπλέον, η μουσική χαρακτηρίζεται ως
απαραίτητη ανάγκη του ανθρώπου, στην προσπάθεια να ερμηνεύσει και να κατανοήσει
την ύπαρξη του στο πολύπλοκο και αδιασάφητο φάσμα των εκφάνσεών της. Αυτή είναι
η οικογένεια μου...
Στην μεσαιωνική Αγγλία τα βάναυσα
βασανιστήρια ήταν ο φόβος κι ο τρόμος όλων των κατοίκων. Η Ιερά Εξέταση
καθόριζε το είδος του βασανισμού ανάλογα με το παράπτωμα του κατηγορουμένου.
Αιρετικοί και μάγισσες ήταν στο στόχαστρο. 
Μαυροφορεμένη η 20χρόνη Ευγενία
άνοιξε την πόρτα του πατρικού της σπιτιού. Είχαν περάσει σαράντα μέρες από το
θάνατο της μητέρας της και η Ευγενία πήγε στο πατρικό για να πραγματοποιήσει
την τελευταία επιθυμία της μάνας της. 
Ξυπνάς
μια ωραία πρωία κι εκεί που τεντώνεσαι έχοντας το ένα σου μάτι μισάνοιχτο (το
άλλο είναι τελείως κλειστό, μη ξεγελιέσαι…) συνειδητοποιείς ότι δίπλα σου
ακριβώς κείτεται η πλάτη του συντρόφου σου… του, μέχρι πρότινος, άλλου σου εγώ.
Διάφορες σκέψεις περνάνε απ’ το μυαλό σου. Να τον καπελώσεις με το μαξιλάρι
μέχρι η ανάσα του να κόψει επιτέλους την κακιά συνήθεια της ύπαρξης… Να βάλεις
ξαφνικά τις φωνές μπας και το έμφραγμα του χτυπήσει την πόρτα… Να τον
περιλούσεις με ένα κουβά ελπίζοντας πως το νερό θα βρει τη σωστή δίοδο προς
τους πνεύμονες και θα γίνει το πολυπόθητο βραχυκύκλωμα… 
Ένα αγοράκι τεσσάρων χρονών
έπαιζε με ένα παλιό ξύλινο αυτοκινητάκι. Ήταν πολύ-πολύ φτωχός και το μόνο
πολύτιμο που είχε ήταν η αγάπη της μανούλας του. 
Μένω εδώ με το βλέμμα καρφωμένο στην ματιά σου. Αγέρωχη, απρόσιτη, αινιγματική, αλλού κοιτάζει. Μια δρασκελιά μας χωρίζει, χρόνια τώρα. Και χρόνια τώρα ούτε σπιθαμή δεν την έχουμε απ’ τον χώρο γεφυρώσει. Η σκέψη μου έλκεται από την παρουσία σου, μαγνητίζεται μαζί της η ενέργειά μου όλη και στρέφεται γύρω σου σε ένα ατέρμονο, άοκνο μα άϋλο εναγκαλισμό. 
Η σχέση μου με τον ορισμό αυτό είναι
ακραία παθιασμένη. Σχέση αγάπης και μίσους ένα πράγμα. Και εξηγούμαι. Η πρώτη
μας γνωριμία ξεκίνησε από τα νηπιακά χρόνια. Αρχικά εκείνος με προσέγγισε ένα
καλοκαίρι μέσω γνωστών. Εγώ αν και τον έβρισκα συμπαθητικό και ευχάριστο, δεν
του έδινα και πολύ σημασία. Περνούσα καλά όσο διάστημα ήμασταν μαζί αλλά όταν
έφευγε από την ζωή μου δεν τον πεθυμούσα. 
Η Αννιώ ήλθε
από ένα χωριό της Δράμας το 1960, καλοκαίρι ήταν. Μόλις τέλειωσε την γ’
γυμνασίου η μάνα της, της έβγαλε το
εισιτήριο για το Κτελ και έφυγε με ένα μικρό μπόγο μαζί με την διεύθυνση του
σπιτιού, που θα την έπαιρναν να μεγαλώνει τα παιδιά και να κάνει τις δουλειές.
Καλά-καλά δεν είχε μεγαλώσει η ίδια και βρέθηκε...
Ο νους μου είχε μπλοκάρει! Δεν μπορούσα να σκεφτώ
απολύτως τίποτα… Καθόμουν στην πολυθρόνα και κοιτούσα τον τοίχο
απέναντι μου που είχε πάρει μια γκρίζα απόχρωση.
Η σχολική σάκα βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι, ένα βιβλίο
ανοιχτό πάνω στο γραφείο περιμένει τον αναγνώστη του, τα λούτρινα ζωάκια
ξαπλωμένα στο κρεβάτι περιμένουν το αφεντικό τους για να αποκοιμηθεί μαζί τους.
Μάταια. Η Ελπίδα δεν θα ανοίξει ξανά την
πόρτα του δωματίου της.
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε πάνω στο
βουνό, ο θεός της τόλμης και του θάρρους. Ζούσε σε ένα μεγάλο παλάτι μαζί με
τους βοηθούς του. Αρμοδιότητά του ήταν να βοηθά τα παιδιά να ανακαλύπτουν τη
δύναμή τους, μέσα από διάφορες δοκιμασίες.
Την Ηρώ την γνώρισε στα 17 του. Μέχρι τότε
δεν ήξερε τι θα πει έρωτας. Ήταν η πρώτη
που του πρόσφερε όσα έψαχνε. Η μόνη που νοιαζόταν τόσο πολύ γι αυτόν. Ή
τουλάχιστον έτσι νόμιζε... 
Η μεγάλη μέρα της έναρξης των
αρματοδρομιών στο Circus Maximus,
όπου οι γνωστότεροι και πιο ρωμαλέοι μονομάχοι υπόσχονταν θέαμα ανυπέρβλητης
αισθητικής και ψυχαγωγίας, επιτέλους έφτασε. Πατρίκιοι, πληβείοι και ευγενείς
περίμεναν καρτερικά την στιγμή που ο αυτοκράτορας Νέρων θα έδινε το σύνθημα υπό
τις επευφημίες του διψασμένου για δράση και αίμα κοινού. Όλοι εκτός από τον...
Ήμουν αναγκασμένος να πάρω πάλι το μετρό.
Δηλαδή για άλλη μια φορά να διασχίσω τα πέντε τετράγωνα που χωρίζουνε το σπίτι
μου από το σταθμό. Πόσο το σιχαίνομαι αυτό! 
Ήμουν
9 χρονών όταν πέθανε ο παππούς μου. Ο αγαπημένος μου παππούς. Νομίζω ότι είναι
μια μέρα που δε θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω. Ήταν τόσο έντονη, τόσο ξεχωριστή, σαν
διαφορετική απ’ τις υπόλοιπες. Λες και εκείνη η χρονιά είχε μία παραπάνω μέρα,
τη μέρα του θανάτου του. 
Η Σοφία
κοιτούσε προβληματισμένη το περιοδικό με τις αποκριάτικες στολές. Ποια ήταν η
σωστή επιλογή; Θα ήταν η πρώτη φορά που θα συναντούσε τον Κώστα και ήθελε να
κάνει καλή εντύπωση. Πήρε τηλέφωνο την κολλητή της φίλη Φαίη. Εκείνη της είπε
να βάλει κάτι που θα προβάλλει τον εαυτό της. Η Σοφία πλέον ήταν σίγουρη. Μία
στολή της mini mouse ήταν
ότι έπρεπε. Έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς να
περιμένει απάντηση από τη Φαίη και έτρεξε αμέσως στο πιο κοντινό μαγαζί με
στολές.
Η άσπρη
μπλούζα ένευσε ίσως καταφατικά, κοιτώντας ημι-ενοχλημένα, καρά-αδιάφορα κάπου
πέρα από εκείνη, πίσω αριστερά.
Η σπηλιά αλλάζει μορφή. Γίνεται...
Ίσως να έφταιγα
κι εγώ. Συχνά μου έλεγαν ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα και ένας κόμπος στα
σωθικά μου, μου έλεγε ότι ίσως αυτό γράφτηκε και για εμένα. Από δική μου
ξεροκεφαλιά εξάλλου βρέθηκα εδώ.
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και ένας κόκκινος όγκος με κοιτούσε. Είχα ντυθεί ντομάτα. Κόκκινο κολάν, κόκκινη μπλούζα και μία ολοστρόγγυλη κόκκινη κατασκευή γύρω μου. Και το αποκορύφωμα; Μια στέκα που κατέληγε σ' ένα πράσινο κοτσάνι. Άλλες ντύνονται σέξυ καλόγριες, σέξυ νοσοκόμες, στρατιωτίνες κι εγω ντύθηκα...
Εκείνο
το βράδυ η Ροζαλία...
