"Γράμμα στη μαμά" του Αργύρη Γιαμάλογλου

Αγαπημένη μου μαμά,

     σου στέλνω αυτό το γράμμα για να σου πω ότι έχω φτάσει επιτέλους είκοσι επτά χρονών και θέλω να σταματήσεις να μου φέρεσαι σα να είμαι δέκα και να αρχίσεις να με εμπιστεύεσαι γιατί μου τη σπάει που με θεωρείς και μικρό και ανίκανο ενώ σου έχω επανειλημμένως αποδείξει το αντίθετο και με τη συμπεριφορά μου και με τη στάση μου. Το καταλαβαίνω ότι είμαι για σένα ακόμα το αγοράκι σου αλλά...

κάποια στιγμή πρέπει να το κόψεις γιατί είναι φορές που με παρασέρνεις και φέρομαι ανάλογα αλλά και φορές που πιστεύω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω επειδή ακριβώς δε μου δείχνεις εμπιστοσύνη. 

     Εσύ νομίζεις ότι με τη στάση σου μου δείχνεις εμπιστοσύνη αλλά εγώ καταλαβαίνω ότι δε μου δείχνεις εμπιστοσύνη απλά δε θες να με στεναχωρήσεις και συμφωνείς με ότι κάνω. Θα ήθελα καμιά φορά να μου έλεγες και κανένα όχι γιατί με όλα αυτά τα ναι που μου λες σε κάθε πράγμα που κάνω και που τα θεωρείς όλα φυσιολογικά με κάνεις να νιώθω εγώ αφύσικος αφού για σένα τα κάνω όλα τέλεια αλλά και με έχεις κάνει κακομαθημένο ώστε να μη δέχομαι τόσο εύκολα το όχι. 

     Επίσης θα ήθελα να μην είσαι τόσο απόλυτη με το μπαμπά και να σταματήσετε να τσακώνεστε, έστω κι αν το κάνετε από αγάπη, γιατί μου τη δίνει να φωνάζετε μπροστά μου για βλακείες και να με βάζετε στη μέση να πρέπει να διαλέξω ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι. 

     Και σταμάτα επιτέλους να φοβάσαι το παραμικρό γιατί μου έχεις μεταδώσει κι εμένα τις φοβίες σου και όσο μεγαλώνω νιώθω ότι φοβάμαι όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολλά πράγματα και καταστάσεις. Θα ήθελα να μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα μαζί απ’ το να κάθεσαι όλη μέρα μέσα στο σπίτι και να βλέπεις τηλεόραση και να πετάς τη ζωή σου μην κάνοντας τίποτα με τη δικαιολογία, «εγώ μεγάλωσα πια» ενώ δεν είσαι καν 50 ετών. Θα ήθελα να μη μου είχες μεταφέρει όλες αυτές τις αλλεργίες σου. Βέβαια ξέρω ότι θα μου πεις ότι γι’ αυτό δε φταις αποκλειστικά εσύ αλλά η γενετική. Εγώ όμως πιστεύω ότι όλα είναι στο μυαλό, όλα είναι ψυχοσωματικά συμπτώματα της βρεφικής και παιδικής μας ηλικίας, οπότε εσύ, άθελα σου, μου τα μετέδωσες κι όχι το dna σου. 

     Μου τη σπάει που είσαι τόσο κουτσομπόλα και που σχολιάζεις τα πάντα σαν Κατίνα αλλά όταν πρόκειται για σένα δε θες κανείς να σε βάζει στο στόμα του. Και ότι πολλές φορές για να μην αντιμετωπίσεις καταστάσεις, το βουλώνεις και κάνεις σα να μη συμβαίνει τίποτα και το προσπερνάς και το κρατάς μέσα σου γιατί κι αυτό μου το έχεις μεταδώσει και το κάνω κι εγώ, πολλές φορές ακόμα και άθελα μου μιας και το ξέρω. Θα ήθελα να σκεφτόσουν έστω και μία φορά τι θες εσύ κι όχι τι θέλουν οι άλλοι ή τι θα πουν οι άλλοι ή τι γνώμη έχεις ο κόσμος για σένα. Να σταματήσεις να φέρεσαι σα να είσαι δέκα χρονών κοριτσάκι επειδή έτυχε οι γονείς σου να σε χαϊδέψουν λίγο παραπάνω και να προσγειωθείς στην πραγματικότητα και να είσαι ανεξάρτητη, να μην έχεις ανάγκη κανέναν. 

     Επειδή την Κυριακή είναι Πάσχα κι επειδή ξέρω ότι δεν πρόκειται να σε αλλάξω, ποιος είμαι εγώ για να το κάνω έτσι κι αλλιώς, θέλω να ξέρεις ότι σ’ αγαπώ, παρόλα τα ελαττώματα σου και παρόλο που τις περισσότερες φορές δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και παρόλο που η σχέση μας δεν είναι ουσιαστική αλλά περιορίζεται σε ένα τηλέφωνο τη μέρα. 

     Αυτό το γράμμα δε στο στέλνω για να σου αλλάξω χαρακτήρα ή συμπεριφορά γιατί αυτά που για μένα είναι ελαττώματα για κάποιον άλλο ή για σένα την ίδια μπορεί να είναι προτερήματα απλά θα ήθελα να τα καταλάβεις και να κατανοήσεις τι κακό μπορεί να έχεις κάνει σε μένα τον ίδιο με αυτή σου τη στάση ζωής. Δε λέω ότι δε μου έχεις κάνει και καλό, θα ήταν αχαριστία από μέρους μου κάτι τέτοιο γιατί το σημαντικότερο απ’ όλα, ήσουν πάντα δίπλα μου όποτε και να σε χρειάστηκα. Κάποιες φορές ίσως απλά σαν σώμα κι όχι ουσιαστικά αλλά έτσι κι αλλιώς εγώ είμαι της άποψης μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε. Που αν το καλοσκεφτώ, κι αυτό εσύ μου το έχεις μεταδώσει. 

     Οπότε Χρόνια Πολλά και επειδή είσαι ένα από τα πιο σημαντικά πρόσωπα στη ζωή μου φρόντισε να μου κάνεις κι άλλα τέτοια κακά γιατί τα προηγούμενα στα έχω συγχωρήσει.

Συγγραφέας: Αργύρης Γιαμάλογλου - φοιτητής Tabula Rasa