"Γκρι" του Μάνου Σφυράκη

     Ο νους μου είχε μπλοκάρει! Δεν μπορούσα να σκεφτώ απολύτως τίποτα… Καθόμουν στην πολυθρόνα και κοιτούσα τον τοίχο απέναντι μου που είχε πάρει μια γκρίζα απόχρωση.

«Γκρι…» μουρμούρισα...

 

«Άσπρο και μαύρο… η ζωή μου!!!»

Το γκρι είναι ένα χρώμα που χαρακτηρίζει τον καθένα μας, αφού περιέχει το άσπρο και το μαύρο μέσα του. Είναι η ευτυχία και η δυστυχία, το καλό και το κακό, η Αγάπη και το Μίσος η Ζωή και ο Θάνατος… Το γκρι είναι το ενδιάμεσο των δύο χρωμάτων, οι δύο αντίθετες πλευρές της ζωής μας! Είναι ένα χρώμα που περιέχει μικρές δόσεις γαλήνης και ταραχής συγχρόνως, όπως το βαμβακένιο γκρίζο σύννεφο που ετοιμάζεται να μας δροσίσει μετά από το καλοκαιρινό λιοπύρι ή το απειλητικό σκιερό σύννεφο που μέσα του μαίνεται καταιγίδα φοβερή!

     Η σκέψη μου σαν ταξιδιάρικο πουλί, πετούσε από τόπο σε τόπο, όμως στον μόνο τόπο που δεν πήγαινε ήταν σ’ εκείνον για τον οποίο ήθελα να γράψω. Ήμουν σίγουρος πως κάτι ξεχνούσα, γιατί… το μόνο που θυμόμουν ήταν ένας δυνατός κρότος να ηχεί μέσα στο μυαλό, που ερχόταν από έξω προς τα μέσα, ξανά και ξανά!

     Το μέρος είχε σκοτεινιάσει και ψύχρα άρχισε να με περιβάλει, παρ’ όλα αυτά εγώ συνέχισα να κάθομαι εκεί και να κοιτάω τον γκρίζο τοίχο ο οποίος δεν έδειχνε να αλλάζει χρώμα… και τότε, να! Εκεί που νόμιζα πως είχα στερέψει από έμπνευση, είδα πάνω στον γκρίζο τοίχο να ζωγραφίζεται ένα τοπίο αλλόκοτο! Ήταν τόσο αληθινό!!! Δεν το ζωγράφιζα εγώ, ούτε έγραφα γι’ αυτό, αλλά το ζούσα! Τα πάντα μέσα εκεί είχαν αρχίσει να παίρνουν ζωή κι εγώ βρισκόμουν μέσα σ’ αυτό το τοπίο, μύριζα την κάθε μυρωδιά και αισθανόμουν το καθετί γύρω μου! Αντιλαμβανόμουν τα πάντα όπως ποτέ άλλοτε!

     Γκρίζες φιγούρες που είχαν αρχίσει να με περιτριγυρίζουν, τώρα έπαιρναν όψεις διαφορετικές και χρώματα άλλα! Στα πρόσωπα τους διέκρινα μορφασμούς πόνου! Δεν μπορούσα να καταλάβω ακόμα το γιατί… 

     Νεκρική σιωπή παντού, γκρίζες πινελιές στα βλέμματα όλων! Γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Βρισκόμουν ακόμα εκεί, στην πολυθρόνα, ακίνητος. Το μολύβι είχε γλιστρήσει από το χέρι μου και είχε κυλήσει κοντά στα πόδια της πολυθρόνας και τότε κατάλαβα πως δεν κοιμόμουν, όχι πια! Το τετράδιο στο στήθος μου σφιγμένο, είχε λεκιάσει από το αίμα, σκιάζοντας το τελευταίο γράμμα μου για σένα, διαγράφοντας την μοναδική φράση που είχε για μένα σημασία: 

«Θα σ’ αγαπώ για πάντα!»

     Όλα πια έξω από τον τοίχο φαίνονταν γκρίζα, ακόμα και το πρόσωπο μου, δίνοντας του ένα πιο σωστό χρώμα… Ένα χρώμα όπου άρμοζε σε έναν νεκρό!

Συγγραφέας: Μάνος Σφυράκης - φοιτητής Tabula Rasa