"H οικογένειά μου" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Μουσική: ύψιστη μορφή τέχνης, η οποία χρησιμοποιεί ως μέσο έκφρασης ένα σύνολο κατάλληλων συνδυασμών ήχων από μουσικά όργανα και ανθρώπινη φωνή με σκοπό την σύνθεση, την ακρόαση και την παραγωγή ενός έργου. Σε καμία περίπτωση δεν αποκλείονται ήχοι από άλλες πηγές. Το αντίθετο μάλιστα. Η παρουσία τους είναι καθοριστική στο να εμπλουτίζουν, να ενισχύουν και να διευρύνουν την εξέλιξη και την ποιότητα του έργου. Επιπλέον, η μουσική χαρακτηρίζεται ως απαραίτητη ανάγκη του ανθρώπου, στην προσπάθεια να ερμηνεύσει και να κατανοήσει την ύπαρξη του στο πολύπλοκο και αδιασάφητο φάσμα των εκφάνσεών της. Αυτή είναι η οικογένεια μου...
έννοια ταυτόσημη με την μουσική.

     Τα μέλη της, οι νότες, μολονότι τέσσερις -δυο ολόκληρα και δυο μισά του ίδιου φύλου με τρία ημιτόνια διαφορά- έχουν ικανότητες τέτοιες, ώστε να καλύψουν άρτια το κενό των υπόλοιπων χωρίς να παρατηρηθεί η απουσία τους. Με ονόματα ασυνήθιστα, και διαφορετικά γνωρίσματα προσωπικότητας, όπως ρυθμιζόμενη διαδοχή της ταχύτητας, ύψος, χροιά, ένταση και διάρκεια ήχου καταλαμβάνει η καθεμιά το δικό της χώρο στο τετράγραμμο. Οι γραμμές και τα διαστήματα μεταξύ τους είναι κατά τρόπο ισόποσο και δίκαιο μοιρασμένα, καθώς όλα τα μέλη περιβάλλονται από τον ίδιο σεβασμό, κατανόηση και αγάπη. Οποιαδήποτε αδυναμία τονικότητας ή ύφους δεν εκλαμβάνεται ως μειονέκτημα αλλά ως έναυσμα για να εξερευνήσει η κάθε νότα σε βάθος τις δυνατότητες της και γιατί όχι να ανακαλύψει κάποιο χάρισμα της. Έστω κι αν αυτό σημαίνει, ότι ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιήσει κάποια άλλη γραμμή, εξωτερική σαν μια πέμπτη βοηθητική, ή ακόμα και μια έκτη μέχρι να τα καταφέρει. Με ανοιχτά φθογγόσημα, λόγω της μικρής ηχητικής απόστασης μεταξύ τους που δεν ξεπερνά αυτή της εικοσιοχτάδας, δεν θέτουν στεγανά και περιορισμούς στα ανοίγματα δράσης και πειραματισμού τους. Εξάλλου έχουν εμπιστοσύνη στις ρυθμικές μονάδες τους εφόσον αυτές εδώ και χρόνια πατούν συνειδητά και με όλη την επιφάνεια τους στο κλειδί του σολ, στις αρχές και τις αξίες της ύπαρξης τους δηλαδή.

     Γνωρίζουν πολύ καλά τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους ως προς την συμμετρία, την ταχύτητα και το βάρος του ήχου, που πρέπει να παραχθεί για την μελωδία στην μείζονα ή ματζόρε κλίμακα της ζωής τους. Κάποιες φορές βέβαια παρατηρούνται αλλοιώσεις ως προς την ποιότητα του ήχου, υφέσεις και διέσεις, καθώς μια νότα ενδέχεται να ακούγεται κατά ένα τόνο οξύτερη ή βαθύτερη από τον φυσικό της παλμό σε μια άλλη κλίμακα, ελάσσονα ή μινόρε. Αυτό οφείλεται σε διαφωνία ή αντιρρήσεις μεταξύ τους για την υιοθέτηση του σωστότερου τέμπου του κομματιού. Ή ακόμα και στις ξαφνικές εναλλαγές αδύναμων και ισχυρών παλμών στις νότες, εξαιτίας των εξωτερικών και άλλων πιέσεων των καθοδηγητικών μοτίβων της ορχήστρας. Εντούτοις με την προσωδία και την ενότητά τους να υπερισχύει, το ζήτημα γρήγορα επιλύεται με ψυχραιμία, διάλογο και αντικειμενική μετρική δομή της μουσικής στη σημειογραφία της παρτιτούρας. Τότε η μελωδική απόσταση ανάμεσα στις νότες μικραίνει κατά έναν τόνο. Με άλλα λόγια επανέρχεται στην αρχική της μορφή, τονική και δεσπόζουσα από υποδεσπόζουσα και επιτονική. Το μοναδικό αυτό άκουσμα μεταφράζεται από την ανθρώπινη αντίληψη σε έκφραση σκέψεων και συναισθημάτων χαράς, περηφάνιας, ψυχικής αγαλλίασης και ευτυχίας.

     Με πίστη, αγάπη, καλή διάθεση και κτύπο σύνθετου ρυθμού από την συνένωση και άλλων ηχητικών τμημάτων της μουσικής υφής, οι νότες συνεχίζουν μέχρι σήμερα το έργο τους ως μια αδιάσπαστη ενότητα προσώπων και προσωπικοτήτων σε ένα μετρικό επίπεδο, ηχητικά και οπτικά εμφανές. Το επίπεδο αυτό αποτελείται από μια επαναλαμβανόμενη ακολουθία πανομοιότυπων και διακριτών ερεθισμάτων και αλληλεπιδράσεων μικρής ή μεγάλης διάρκειας, πιο γνωστά ως σημεία ταυτότητας στο χρόνο. Ή αλλιώς η στιγμιαία σφραγίδα της ύπαρξης μας στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και την αιωνιότητα της μουσικής. Αυτή είναι η οικογένειά μου.

Συγγραφέας: Εύη Μαραγκουδάκη - φοιτήτρια Tabula Rasa