"Συνέντευξη με το Βύρωνα Κολάση" της Αλίντας Ροδάκη

Πριν αρκετά χρόνια τότε που η μόνη μου ενασχόληση ήταν το θέατρο, έτυχε να συνεργαστώ σε μία ταινία με τον Βύρωνα Κολάση.

Από τότε δεν τον ξανασυνάντησα ποτέ. Τα  χρόνια πέρασαν, η καριέρα του απογειώθηκε και οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση, το σινεμά και το θέατρο, όλο και πλήθαιναν. Κάθε φορά λοιπόν που τον παρακολουθούσα θυμόμουν...

εκείνη την πρώτη και τελευταία συνεργασία μας και τα συναισθήματα ήταν τα ίδια. Έφταναν μέχρι το σήμερα. Ευγενής, ήρεμος, χαμογελαστός, καλός συνάδελφος, ειλικρινής, καλλιεργημένος, απλός. Η χαρά του σκηνοθέτη και του ηθοποιού. Τολμώ να πω, ότι είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός. Ένας άνθρωπος, που από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς αποπνέει κάτι σπάνιο. Τον αέρα του ήθους. Πράγμα που είναι απαραίτητο για τον ηθοποιό. Ο Βύρωνας το έχει και του φαίνεται. Πρόσφατα είχα μια επαφή μαζί του, και για άλλη μια φορά διαπίστωσα με χαρά ότι δεν έχει αλλάξει. Όταν λοιπόν χτες του ζήτησα να μου δώσει αυτή τη συνέντευξη, δέχτηκε με ενθουσιασμό.

-Βύρωνα χαίρομαι πολύ που ξαναβρισκόμαστε μέσω αυτής της συνέντευξης και πάλι. Απ’  ότι γνωρίζω τελείωσες τη σχολή του Εθνικού θεάτρου. Αλήθεια τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση; Ξέρω ότι μεγάλωσες σε μουσική οικογένεια, και σπούδασες πιάνο και βιολί. Το αναμενόμενο λοιπόν ήταν να γίνεις μουσικός.

-Kι εγώ χαίρομαι που σε συναντώ μετά από τόσα χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι από μικρός μαγευόμουν από κάθε τι καλλιτεχνικό. Οτιδήποτε είχε σχέση με τον κόσμο. Τι πιο φυσικό λοιπόν από το να διαλέξω να γίνω ηθοποιός. Η επαφή με το κοινό είναι πιο άμεση απ’ ότι του μουσικού. Μεγάλωσα μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Τα πρώτα ακούσματα ήταν μουσικά. Όμως η τέχνη της υποκριτικής ήταν εκείνη που με κέρδισε τελικά. Καθημερινά μπαινόβγαιναν μέσα στο σπίτι όλες οι μορφές της μουσικής και του θεάτρου... Δημήτρης Μητρόπουλος (μαέστρος), Κώστας Πασχάλης (βαρύτονος), Μαρία Χαιρογιώργου (πιανίστα), Βάσω Δεβετζή (πιανίστα), Μαρία Αλκαίου, Βασίλης

Διαμαντόπουλος, Κατίνα Παξινού, Μανώλης Καλομοίρης.

-Εργάστηκες πολλά χρόνια στην τηλεόραση. Επιτυχημένα πάντα, σε σειρές καθημερινές και με μεγάλη απήχηση. Ήταν όμορφα χρόνια η αλήθεια. Σήμερα πως βλέπεις την πορεία της; Τι σου αρέσει; Τι σου λείπει; Τι προσδοκείς;

-Αυτή τη στιγμή η τηλεόραση δεν είναι ικανή ούτε ειδήσεις να μεταδώσει. Έχει γίνει μια παρανόηση. Η τηλεόραση, όπως και οποιοδήποτε άλλο μέσο που απευθύνεται στον κόσμο, χρέος είχε, έχει και θα έχει, να ενημερώνει και να ψυχαγωγεί. Όταν ξεκίνησε οι πρώτοι δημιουργοί της είχαν μεράκι και όραμα. Οι σημερινοί απόγονοι τους έχουν υπολογισμό και συμφέροντα. Όπως καταλαβαίνεις είναι δύο τελείως αντίθετοι κόσμοι. Εκείνο που μου λείπει από τη μικρή οθόνη, είναι οι περίφημες σειρές και οι θεόπνευστοι εργάτες της. Όχι, η τηλεόραση δεν μου αρέσει σήμερα. Ουσιαστικά δεν έχει τίποτα να μου πει και να μου δείξει. Περισσότερο έχει ενδιαφέρον το ίντερνετ. Τώρα τι προσδοκώ απ’ αυτήν; Την νεκρανάσταση της ίσως…

-Αυτή τη στιγμή που σε συναντάμε επαγγελματικά; Ετοιμάζεις κάτι;

-Ετοιμάζω διάφορα, και θεατρικά και κινηματογραφικά και διαδικτυακά. Δεν θα ‘θελα όμως ακόμα να μπω σε λεπτομέρειες γιατί είμαστε στο στάδιο του ζυμώματος! Χαχα…

-Υπάρχει ένας ρόλος που ονειρεύεσαι; Ένα καλλιτεχνικό απωθημένο ίσως; Κάτι που θεωρείς ότι είσαι έτοιμος να κάνεις, μετά από πείρα τόσων ετών;

-Μετά από σαράντα χρόνια θεατρικής πορείας και καριέρας, ασφαλώς πάντα θα υπάρχουν ρόλοι που θα ‘θελα να ερμηνεύσω. Δεν εξαρτάται όμως μόνο από μένα εδώ που έχουμε φτάσει, κοινώς έχουμε καταντήσει. Προσπαθούμε να κρατηθούμε μέσα από ένα απατηλό όνειρο. Όμως θα κάνω την υπέρβαση και θα σου πω τρείς θεατρικούς ρόλους που θα ‘θελα Θεού θέλοντος να ερμηνεύσω στο μέλλον. Τον Οιδίποδα τύραννο του Σοφοκλή, τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ, και τον βασιλιά Ληρ, του ίδιου συγγραφέα. Θα μου πεις γιατί δεν τους έχω ερμηνεύσει μέχρι σήμερα τουλάχιστον τους δύο πρώτους; Γιατί πιστεύω ότι είναι ρόλοι κολοσσοί κι ότι ένας ηθοποιός για να τους πλησιάσει χρειάζεται και την ανάλογη ηλικιακή εμπειρία. Γελώ με μερικούς συναδέλφους που πειραματίστηκαν πάνω σε αυτούς, σε λάθος χρονικές στιγμές.

-Η συνέντευξη αυτή όπως σε έχω ήδη ενημερώσει θα αναρτηθεί στο blog της σχολής Τabula Rasa, του Παναγιώτη Καποδίστρια και θα την διαβάσουν όλοι οι υποψήφιοι ηθοποιοί, σεναριογράφοι, συγγραφείς και όχι μόνο. Θα ήταν καλό να μας μεταφέρεις την πείρα σου και ίσως να μας συμβουλεύσεις.

Καταρχάς θεωρώ τιμητικό το γεγονός ότι μια σχολή - και έχω ακούσει αρκετά γι αυτήν – όπως είναι η Tabula Rasa, να μου δίνει τη χαρά και την ευτυχία να απευθυνθώ σε ίδιες αλλά και σε νεώτερες γενιές και να καταθέσω εμπειρία ζωής. Δεν μπορώ να συμβουλεύσω κανέναν να αποφύγει κάτι που η φύση του, του επιβάλλει να εκφράσει. Για μένα θα ήταν ένας ζωντανός - νεκρός. Ο καθένας έχει δικαίωμα και υποχρέωση να κυνηγά το όνειρό του, όποιο κι αν είναι αυτό, όσο δύσκολο κι αν είναι. Γενικά ο τομέας της  τέχνης είναι υποκειμενικός. Πολλοί καλλιτέχνες όλων των κλάδων, πιστεύουν ή θέλουν να πιστεύουν ότι είναι γεννημένοι γι αυτό που κάνουν. Το φως στο τούνελ θα φανεί σε εκείνους που στο τελείωμα του θα έχει αποκτήσει πολλούς υποστηρικτές. Οπότε το υποκειμενικό θα γίνει αντικειμενικό. Εκείνος ή εκείνη που θα το κατορθώσει αυτό, θα έχει πετύχει το στόχο. Άρα η τέχνη είναι τρόπος ζωής. Είναι δημιουργία. Και  όπως κάθε τι που γεννιέται έχει χρέος να αναπτυχθεί. Η πορεία μετρά κι όχι τα χρόνια. Το αποτέλεσμα θα κριθεί στο τέλος.

-Βύρωνα σε ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη βοήθειά σου. Εύχομαι ότι καλύτερο και επαγγελματικά, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.

Εγώ σ’ ευχαριστώ, που μου έδωσες την ευκαιρία να επικοινωνήσω και να καταθέσω μέσα από  το ερωτηματολόγιο σου, ιδέες, αξίες και πιστεύω. Σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα για το μέλλον.

Συγγραφέας: Αλίντα Ροδάκη - φοιτήτρια Tabula Rasa