Είχα οργιστεί πολύ μα τώρα ‘χω καλμάρει
Ήθελα να με πιστέψεις, ήταν άθελά μου
Έκανε εντύπωση, ο διάολος να πάρει
Σάστισα, κοκάλωσα, με πήρ’ η θύελλά μου
Μια χαρά θυμόμουνα την άχρωμη φωνή του
Κρύα όπως πάντοτε, μα ήταν αλλαγμένη
Τόνο είχε άλλονε, μην ήταν εμμονή του;
Κάτι όμως θύμιζε δεν ήταν πειραγμένη
Ποιο ήτανε το μέρος;
Ακόμ’ αναρωτιέμαι
Τώρα το θυμήθηκα
Και πάνω ‘γω πετιέμαι
Όλ’ αυτό μου ξέφευγε, δεν ήτανε για μένα
Ύστερα δεν ήτανε αυτό μα κάτ’ ακόμα
Κάτι είχ’ η έκφραση, κοιτούσ’ απεγνωσμένα
Είχε μάτια αχανή, σα να πεσε σε κώμα
Ήτανε μια αίσθηση, αόριστα θυμάμαι
Είχα δει πολλές φορές, αυτό εδώ το βλέμμα
Όχι όμως σε αυτόν. Ανθρώπους δεν κοιτάμε;
Άλλος χώρος ήτανε, κι αυτό δεν είναι ψέμα
Ποιο ήτανε το μέρος;
Ακόμ’ αναρωτιέμαι
Τώρα το θυμήθηκα
Και πάνω ‘γω πετιέμαι
Συγγραφέας: Μάνος Μπάρτης - φοιτητής Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου