"Διακοπές" της Ελένης Πέτσα

     Η σχέση μου με τον ορισμό αυτό είναι ακραία παθιασμένη. Σχέση αγάπης και μίσους ένα πράγμα. Και εξηγούμαι. Η πρώτη μας γνωριμία ξεκίνησε από τα νηπιακά χρόνια. Αρχικά εκείνος με προσέγγισε ένα καλοκαίρι μέσω γνωστών. Εγώ αν και τον έβρισκα συμπαθητικό και ευχάριστο, δεν του έδινα και πολύ σημασία. Περνούσα καλά όσο διάστημα ήμασταν μαζί αλλά όταν έφευγε από την ζωή μου δεν τον πεθυμούσα.

     Όσο περνούσαν τα χρόνια και εγώ μεγάλωνα, τόσο μεγάλωνε και η επιθυμία μου γι’ αυτόν. Η σχέση μας εξελισσόταν κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά κάποιες φορές είχαμε και περιστασιακές σχέσεις στο μέσο της χρονιάς. Μεγαλώνοντας διαπίστωσα κάτι πολύ φοβερό: Οι γύρω μας και οι υποχρεώσεις που είχα, με έκαναν να τον βλέπω λιγότερο. Το φοβερό όμως δεν ήταν αυτό, αλλά το ότι εμένα δεν με χαλούσε αυτή η κατάσταση, αντιθέτως. Όσο λιγότερος ήταν ο καιρός που ζούσαμε μαζί τόσο μεγαλύτερο ήταν και το πάθος μου γι’ αυτόν.

     Τον είχα ανάγκη γιατί με ξεκούραζε, με χαλάρωνε, με έκανε να ζω υπέροχα μαζί του και να γεμίζω εμπειρίες, αλλά όταν όμως μέναμε πολύ καιρό μαζί άρχιζε η γκρίνια:

«Πάλι εδώ είσαι; Δεν έχεις καμιά δουλειά να κάνεις; Δεν μπορώ να σε έχω όλη την ώρα στα πόδια μου», ήταν μερικά από αυτά που του έλεγα όταν έμενε λίγο παραπάνω.

     Έπληττα. Και εκείνος βέβαια μην νομίζετε ότι καθόταν πολύ καιρό να ακούσει τα παράπονά μου. Ο εγωισμός του δεν του το επέτρεπε, γινόταν λούης. Με το πέρασμα των χρόνων αυτό έγινε πιο συχνό, μέχρι που πήρα μία απόφαση:

«Δεν πάει άλλο, πρέπει να χωρίσουμε!», του ανακοίνωσα.

     Εκείνος με κοιτούσε βουρκωμένος και έκανε κάθε δυνατή προσπάθεια για να μου αλλάξει γνώμη, αλλά εγώ ήμουν ανένδοτη. 

     Το πρώτο καλοκαίρι που το περάσαμε χώρια, μου φάνηκε ενδιαφέρον. Πίστευα ότι θα κάνω επιτέλους πράγματα που δεν μου δινόταν η ευκαιρία να τα κάνω όσο ήμασταν μαζί. Όμως η χρονιά πέρασε και εκείνος δεν είχε δώσει ούτε ένα σημάδι. Άρχισα να τον αποζητώ. Προσπάθησα να τον προσεγγίσω, αλλά εκείνος άφαντος.

     Μετά από καιρό εμφανίστηκε μπροστά μου. Του ζήτησα συγγνώμη και του εξήγησα το πόσο λάθος είχα κάνει που τον πέταξα από την ζωή μου. Εκείνος με πλησίασε και μου δήλωσε ότι κατάλαβε το λάθος του και πως δεν θα ήταν τόσο φορτικός. Αφού δόθηκαν οι αμοιβαίες εξηγήσεις, η σχέση ξανάρχισε. Βέβαια μην φανταστείτε ότι δεν είχε και αυτή τα πάθη και τις εντάσεις των προηγούμενων χρόνων. Παρά τις εξηγήσεις συνέχιζε να με κουράζει κάποιες φορές και εγώ συνέχιζα να του μουρμουράω άλλες τόσες.

     Το θέμα ήταν όμως ότι πλέον ήξερα πώς ακόμη και αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού και της γοητείας που εξέπεμπε ο ένας στον άλλον. Κάπως έτσι τα βρήκαμε και κάναμε την σχέση μας καλύτερη.

Συγγραφέας: Ελένη Πέτσα - φοιτήτρια Tabula Rasa