Η σχολική σάκα βρίσκεται δίπλα στο κρεβάτι, ένα βιβλίο
ανοιχτό πάνω στο γραφείο περιμένει τον αναγνώστη του, τα λούτρινα ζωάκια
ξαπλωμένα στο κρεβάτι περιμένουν το αφεντικό τους για να αποκοιμηθεί μαζί τους.
Μάταια. Η Ελπίδα δεν θα ανοίξει ξανά την
πόρτα του δωματίου της.
Όλα συνέβησαν...
την ημέρα
των γενεθλίων της Ελπίδας. Θα έκλεινε τα 15 της χρόνια και περίμενε να τα γιορτάσει
μαζί με τους συμμαθητές της. Η μέρα είχε ξεκινήσει πολύ όμορφα για το μικρό
κορίτσι. Οι γονείς της, λίγο πριν να φύγει για το σχολείο της ευχήθηκαν «χρόνια
πολλά» και της έδωσαν τα δώρα. Τίποτα δεν προμηνούσε το κακό που θα
ακολουθούσε.
Ήταν λίγο πριν τις 13:00 το μεσημέρι, όταν η Ελπίδα
επέστρεψε από το σχολείο. Μπαίνοντας στο σπίτι, άκουσε τους γονείς της να
συζητούν για έντονα. Διαφωνούσαν για κάτι. Είδε την
μητέρα της να κλαίει και τον πατέρα της να την αγκαλιάζει. Η Ελπίδα κρύφτηκε
πίσω από την πόρτα της κρεβατοκάμαρας για να ακούσει τι λένε. Όσα άκουσε την
σόκαραν. Μέσα σε λίγα λεπτά έμαθε πως είναι υιοθετημένη. Οι θετοί της γονείς
διαφωνούσαν εκείνη την μέρα για το αν θα έπρεπε να της πουν την αλήθεια ή όχι.
Όλος ο κόσμος της καταστράφηκε στη στιγμή. Τόσα χρόνια ζούσε
σε ένα ψέμα. Οι γονείς της δεν ήταν οι αληθινοί. Την κορόιδευαν.
«Πώς είναι
δυνατόν;» σκέφτηκε. «Γιατί ποτέ δεν μου είπαν την αλήθεια; Γιατί με άφησαν να
ζω έτσι; Ποιοι είναι οι πραγματικοί γονείς μου; Γιατί με παράτησαν; Μήπως δεν
ήμουν αρκετά καλή για αυτούς; »
Χιλιάδες ερωτήσεις κατέλαβαν το μυαλό της και ξέσπασε σε
κλάματα. Οι θετοί γονείς αντιλήφθηκαν την παρουσία της Ελπίδας και κατάλαβαν
πώς είχε ακούσει την συζήτηση τους. Τα έχασαν. Η μητέρα της προσπάθησε να την
αγκαλιάσει και να την παρηγορήσει. Η Ελπίδα αρνήθηκε. Ζήτησε να μάθει όλη την
αλήθεια. Δίχως να έχουν άλλη επιλογή οι θετοί της γονείς της τα εξήγησαν όλα,
δίχως να της κρύψουν τίποτα.
Η Μαρίνα και ο Άγγελος πάντα ήθελαν να γίνουν γονείς. Όμως,
οι γιατροί ήταν απόλυτοι μαζί τους. Δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά. Πριν 15
χρόνια, επιστρέφοντας σπίτι από μία βραδινή βόλτα, άκουσαν κάτι σαν κλάμα μωρού
που προερχόταν από ένα κάδο σκουπιδιών. Υπέθεσαν πως κάποιο γατάκι είχε
εγκλωβιστεί μέσα στο κάδο. Η έκπληξη τους ήταν τεράστια όταν ανοίγοντας το
κάδο, βρήκαν ένα βρέφος.
Αν δεν το πήγαιναν αμέσως στο νοσοκομείο θα πέθαινε από
υποθερμία. Βρισκόταν για ώρες έξω στο κρύο Ιανουάριο μήνα. Το βρέφος ήταν η
Ελπίδα, όνομα που της δόθηκε αργότερα από τους θετούς γονείς, για την ελπίδα
που τους πρόσφερε το χαμογελαστό προσωπάκι της.
Η Ελπίδα υιοθετήθηκε από την Μαρίνα και τον Άγγελο λίγους μήνες μετά.
Η 15χρόνη Ελπίδα δεν μπορούσε να πιστέψει αυτά που άκουγε.
Την είχαν πετάξει σε ένα σκουπιδοτενεκέ. Ήταν ένα «σκουπίδι» για την πραγματική
της οικογένεια; Τόσο πολύ την μισούσαν, ώστε να θέλουν να πεθάνει από το κρύο;
Γιατί τι τους έκανε; Τι κακό μπορούσε να κάνει ένα βρέφος; Έκλαιγε με αναφιλητά. Της ήταν αδύνατον να πιστέψει πόσο
σκληρά είχαν φερθεί σε ένα βρέφος, πόσο άσχημα είχαν φερθεί στη ίδια. Οι θετοί
της γονείς προσπαθούσαν να την κάνουν να αισθανθεί καλύτερα. Της υπενθύμισαν
πόσο χαρούμενοι και ευλογημένοι ένοιωθαν που την είχαν κόρη. Η Ελπίδα όμως δεν
άκουγε πια κανέναν, δεν ήθελε την παρηγοριά τους. Ήθελε να φύγει μακριά από όλους και από όλα. Έτσι άνοιξε τη πόρτα και βγήκε έξω από το σπίτι. Οι γονείς
της δεν πρόλαβαν να την σταματήσουν. Ταραγμένη όπως ήταν, πετάχτηκε στο δρόμο
χωρίς να δει το αυτοκίνητο που ερχόταν με ταχύτητα. Κανένας δεν πρόλαβε να
αντιδράσει. Ο θάνατός της ήταν ακαριαίος. Η Ελπίδα χάθηκε την μέρα των
γενεθλίων της. Μπροστά στα μάτια των ανθρώπων που την λάτρευαν.
Πέθανε προτού προλάβει να μάθει όλη την αλήθεια για την
πραγματική της οικογένεια. Προτού να μάθει πως η ίδια ήταν παιδί ενός βιασμού
που υπέστη η μητέρα της από το θείο της. Η Αλίκη, η αληθινή μητέρα της Ελπίδας,
ήταν 15 χρονών όταν βιάστηκε από το θείο της. Όταν κατάλαβε πως ήταν έγκυος
ήταν αργά για να διακόψει τη κύηση και αναγκάστηκε να πει στη οικογένεια της,
την αλήθεια για το βιασμό της. Φοβούμενοι για το σκάνδαλο που θα ξεσπούσε στη
μικρή κοινωνία όπου ζούσαν, οι γονείς της μαζί με το θείο της αποφάσισαν να
κρύψουν από όλους την εγκυμοσύνη της Αλίκης.
Όταν θα γεννιόταν το παιδί, θα δινόταν για υιοθεσία σε μία
πολύ καλή οικογένεια. Έτσι τουλάχιστον νόμιζε η Αλίκη, έτσι της είχαν πει. Ήταν
όμως ψέματα. Ο θείος της και πατέρας του βρέφους, δεν είχε κανονίσει κάτι
τέτοιο. Το μόνο που ήθελε ήταν να το ξεφορτωθεί αμέσως μετά την γέννα. Και αυτό
έκανε.
Η Αλίκη όλα αυτά τα χρόνια έψαχνε να βρει την κόρη της.
Ήθελε να την δει, έστω μία φορά, να της εξηγήσει πως δεν έφταιγε, να της
ζητήσει συγγνώμη. Αλλά δεν πρόλαβε….
Συγγραφέας: Μαίρη Κάντα - φοιτήτρια Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου