"Ένα γεγονός... δευτερευούσης σημασίας" του Χρήστου Αραμπατζή

     Ήμουν αναγκασμένος να πάρω πάλι το μετρό. Δηλαδή για άλλη μια φορά να διασχίσω τα πέντε τετράγωνα που χωρίζουνε το σπίτι μου από το σταθμό. Πόσο το σιχαίνομαι αυτό!

     Παρ’ όλα αυτά κατάπια τον εγωισμό μου και κίνησα να κάνω τη διαδρομή, όταν...

στο τέταρτο τετράγωνο έπεσα πάνω σ’ ένα, κατά τη γνώμη μου, αξιοπερίεργο περιστατικό. Ανεβασμένος πάνω σ’ ένα δέντρο -νεραντζιά θαρρώ ήτανε- ένας αλλοδαπός -μάλλον Πακιστανός- έκοβε τα φρούτα και τα έβαζε στις τσέπες του. Το δέντρο ταλαντεύονταν επικίνδυνα. Μα καλά δε φοβόταν ότι μπορεί να σπάσει και να βρεθεί να κοιτάζει τα νεράντζια ανάποδα; Άσε δε, που οι καρποί του ήτανε και άγουροι! Πως θα τους έτρωγε; Θα περίμενε να ωριμάσουν όπως οι μπανάνες; Τι σκεφτόταν το μυαλό αυτού του ανθρώπου δε μπορούσα να το καταλάβω.

     Φυσικά οι περαστικοί που περνούσαν τριγύρω, ούτε που του έδιναν σημασία. Για την ακρίβεια, πολύ αμφιβάλω αν τον είχαν προσέξει καν, αφού οι άνθρωποι εδώ στη πόλη μια ζωή περπατάνε με παρωπίδες σα τα μουλάρια ή καλύτερα σαν τα άλογα πολυτελείας του περασμένου αιώνα. Μονάχα μια αδέσποτη σκυλίτσα είχε σηκώσει το κεφάλι της και τον κοιτούσε, κουνώντας χαρωπά την ουρίτσα της πέρα δώθε. Μάλλον γελούσε μαζί του… έτσι μου φάνηκε. Και πώς να μη το κάνει, αφού τέτοιες πράξεις συνήθως χαρακτηρίζονται από ζωώδη ένστικτα.

     Όχι, δε κρίνω τον άνθρωπο γι’ αυτό που έκανε. Η πείνα είναι πείνα, και μπροστά σ’ αυτήν όλα δικαιολογούνται. Μα αναρωτιέμαι! Έπρεπε να το κάνει σε ώρα αιχμής; Χάθηκαν τα βράδια και οι στιγμές που δε κυκλοφορεί ψυχή στους δρόμους; Αλλά τώρα που τα σκέφτομαι όλα αυτά, πιάνω τον εαυτό μου να διερωτάται… Μήπως είμαι υπερβολικός; Ο άνθρωπος δε σκότωσε και κανέναν. Μόνο την αισθητική θα μπορούσε να πει κάποιος. Ε και;

     Ζούμε σε εποχές για να κυνηγάμε πράγματα ασήμαντα; Ή  για να το θέσω πιο σωστά, πράγματα δευτερευούσης σημασίας;

Συγγραφέας: Χρήστος Αραμπατζής - φοιτητής Tabula Rasa