"Το τριήμερο του τρελλού" του Χρήστου Αραμπατζή

     Ε, ρε γλέντια! Από 'δω το πάμε από 'κει το πάμε, πάλι βρήκαμε τρόπο να τις σκαπουλάρουμε της κρίσης. 

     Πριν λίγο καιρό είχαμε τις γιορτές, τώρα έχουμε Αποκριές και Καθαρά Δευτέρα. Μετά θα σκάσει μύτη το Πάσχα, αργότερα το καλοκαίρι. Ποιος τη χάρη μας! Απ’ τη μια διασκέδαση στην άλλη. Πάλι ως δια μαγείας ο Έλληνας θα ξετρυπώσει χρήμα, θα το ρίξει έξω και θα ποτίσει για άλλη μια φορά με οινόπνευμα την κατάντια του, πυρπολώντας την σαν το βασιλιά καρνάβαλο, σκορπίζοντας τ’ αποκαΐδια της ασύστολα στους πέντε ανέμους. Ε, ρε γλέντια…
 

     Ήδη από τώρα μου ‘ρχεται η εικόνα της μάνας, που με το πλαστικό πιάτο γεμάτο ταραμά και πιπεριές Φλωρίνης, θα κυνηγάει τα παιδιά της για να τους χώσει καμιά μπουκιά. Το σύζυγο της, να παιδεύεται για ώρες ο χριστιανός με το πέταγμα του χαρταετού, που όταν τελικά θα σπάσει από τις τόσες πτώσεις, δε θα φταίει ούτε ο άνεμος αλλά ούτε κι η ανικανότητα του. Θα φταίει κάποιος απατεώνας καταστηματάρχης που του πούλησε σε αξία χρυσού, ένα φτηνόκατασκεύασμα. Ξανά η λέξη χαλβάς θα απευθύνεται σε τρόφιμο κι όχι σε άνθρωπο, οι θρησκευόμενοι θα μπούνε σε περίοδο νηστείας, και η πιτσιρικαρία θα μασκαρευτεί πάλι σε ότι κουλό μπορεί να ξεράσει το σύγχρονο μυαλό κι η τρέλα. Αν λυπάμαι βέβαια κάτι σ’ όλο αυτό το πανηγύρι, είναι τα κακόμοιρα τα πεζοδρόμια, που για τρισεκατομμυριοστή φορά θα λασπωθούνε (μη ξεχνάμε ότι πάντα βρέχει αυτές τις μέρες) από σερπαντίνες και κομφετί, που τόσο ανίδεα πετάνε όλοι οι μασκαράδες στους δρόμους και τις πλατείες. Ε, ρε γλέντια…

     Άσε το άλλο. Ο συνωστισμός από άρματα ανά πόλη. Και γύρω-γύρω άνθρωποι μιλιούνια. Πάλι εκεί θα βγουν τα κρίματα του κοσμάκη, εκεί θα εκτονωθεί η θλίψη κι η οργή. Λες κι έχουμε την πολυτέλεια να χτυπάμε τα ψεύτικα και τα γελοία, αφήνοντας τους Μεγάλους Μασκαράδες της Βουλής να τους κοιτάν απ’ τις τηλεοράσεις και να γελάν μαζί τους, ως άλλοι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες στο Κολοσσαίο. Καλά μας κάνουνε. Ε, ρε γλέντια…

     Κι ύστερα απ’ το ατέλειωτο φαγοπότι στους δρόμους, στο σπίτι για νάνι. Το χρέος τους προς τους εαυτούς τους το κάνανε. Εξιλεώθηκαν της συμφοράς. Να ζήσουνε τα ένδοξα κούλουμα! Άντε, και του χρόνου με υγεία. Αφού έχουμε την υγειά μας, είμαστε άρχοντες. Για όλα τ’ άλλα έχει ο Θεός. Κάπως, κάπου, κάποτε, θα την ξανασκαπουλάρουμε. Εμείς να ‘μαστε καλά. Ε, ρε γλέντια…

Συγγραφέας: Χρήστος Αραμπατζής - φοιτητής Tabula Rasa