"Όλα γίνονται για κάποιο λόγο" της Ελευθερίας Χανιώτη

     Ελπίδα, πίστη και χαμόγελο παρακαλώ…

     Δεν φοβάμαι τίποτα. Ψέμα! Φοβάμαι τον θάνατο, το σκοτάδι, τα ύψη και τις αράχνες.  Ε και; Σιγά το πράγμα. Μπορώ να ζήσω μια χαρά με αυτές τις φοβίες. Απλά το βράδυ κοιμάμαι πάντα με ένα φως ανοιχτό, δεν ανεβαίνω σε ψηλά κτήρια και δεν κάνω ποτέ camping. Πάντα όταν μπαίνω σε έναν χώρο κοιτάζω το ταβάνι μήπως υπάρχει κάποια αράχνη  γιατί όταν τύχει και δω μια, κλαίω και ουρλιάζω. Εσείς αυτό το λέτε πρόβλημα; 

     Οκ, ίσως έχω λίγο πρόβλημα. Παρόλα αυτά όμως...

"Απόφαση ζωής" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Η Λυδία περπατούσε πάνω κάτω στο σαλόνι με το κεφάλι κατεβασμένο και τα χέρια στην πλάτη, σαν επιθεωρητής της αστυνομίας που εξετάζει σκεπτικός τον τόπο του εγκλήματος. Τα βήματα της μονότονα και βαριά έξυναν το ξύλινο πάτωμα. Φλούδες και ροκανίδια φώλιασαν στις σόλες των παπουτσιών της. Αν αργούσε λίγο ακόμα ο Ιάσονας, σίγουρα θα άνοιγε τρύπα. Δεν άντεχε άλλο να περιμένει. Η αναμονή ήταν μεγαλύτερο βάσανο από την ζωή  που περνούσε μαζί του. Μια κακή σχέση πρέπει να κόβεται ακαριαία με μαχαίρι, όπως το υψόμετρο στις Άνδεις κόβει την ανάσα μας, ήταν τα λόγια της ψυχοθεραπεύτριας. Αυτά τα θυμόταν καλά. Έπρεπε να το κάνει, να προχωρήσει παρακάτω χωρίς εκείνον. Δεν ήταν πια η ίδια, και αυτό σκόπευε να του δηλώσει ορθά κοφτά. Σήκωσε το βλέμμα για να κοιτάξει το ρολόι στον τοίχο. Εκεί έμεινε καρφωμένο. Για ώρα. Κάποια στιγμή...

"O δικηγόρος" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Ο Πέτρος, ως συνήθως ήταν κλεισμένος στο δικηγορικό του γραφείο στο Κολωνάκι. Σοβαρός, λιγομίλητος και θυμωμένος, για ανεξήγητο λόγο, μιλούσε στο τηλέφωνο με τη γυναίκα του την τελευταία μισή ώρα. Αποφάσισε να το κλείσει με την πρόφαση ότι χτυπάει δεύτερη γραμμή. Άναψε το πούρο του και βυθίστηκε στις σκέψεις του. Εκείνη τη στιγμή ξαναχτύπησε το τηλέφωνο. Αγανακτισμένος, το σήκωσε απότομα νομίζοντας ότι θα είναι για μια ακόμα φορά η γυναίκα του. Είχε βαρεθεί να μαλώνουν για λεφτά. Τη θεωρούσε σπάταλη. Απ’ την άλλη ένας τρίτος θα τον θεωρούσε τσιγκούνη με τόσα λεφτά που κέρδιζε απ’ τη δουλειά του. Όχι ότι εκείνη δεν ήταν σπάταλη.

     Στο τηλέφωνο ήταν...

"Μορφέας" του Μάνου Σφυράκη

     Κάποτε ο Μορφέας, θεότητα των ονείρων, ερωτεύτηκε μια πανέμορφη θνητή κι έτσι κάθε βράδυ εκείνος την επισκεπτόταν στα όνειρα της για να μπορέσει να κερδίσει την καρδιά της.

     Πράγματι εκείνη τον ερωτεύτηκε και έμαθε πολλά γι’ αυτόν. Κάθε βράδυ λοιπόν...

"Το τίποτα... δεν καλύπτεται με make up" της Ελισάβετ Ξυδάκη

ΣΚΗΝΗ 1

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ – ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΙΝΑΣ - ΜΕΡΑ

Η Τίνα κάθεται στο γραφείο της. Η πόρτα χτυπά.

ΤΙΝΑ:

Ναι.

ΜΑΡΙΝΑ:

(Πλησιάζοντας την)

Με ζήτησες…

ΤΙΝΑ:

Μέχρι να σχολάσεις...

"Το σεκλέτι" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Μοναχικός καβαλάρης, αυτή είναι η φορεσιά μου για τις διακοπές. Σαν τον Λούκι Λουκ ένα πράμα, χωρίς τον άλογο όμως. Όχι ότι δεν γουστάρω τα τετράποδα αλλά να…ψοφάω να πετάω ελεύθερο πουλί, όπως λαλούσε το φιλαράκι μου, ο Χρηστάκης. Ένα τσαντικό στον ώμο και μπάστα. Ίσα για τα βασικά. Με λαμβάνεις εσύ. Έναν χάρτη, ένα τεφτέρι να χαράζω μολυβιές, μια αλλαξιά ρούχα, άντε και καμιά μποτίλια νερό για την δίψα. Μένουν...

"Η Κρυσταλλία" της Ναταλίας Dalheimer

     Κοντά στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού ζούσε μια οικογένεια. Λεγόταν Μαυρομάτη. Η μαμά ήταν ράφτρα και ο μπαμπάς ήταν ο δήμαρχος του χωριού. Τα οχτώ παιδιά τους ζούσαν μαζί με τους γονείς. Όλοι οι κάτοικοι ξέρανε τη μεγάλη ατυχία της οικογένειας Μαυρομάτη και τους λυπούνταν. Τα παιδιά τους δε μπορούσαν να παντρευτούν και έτσι οι έξι κόρες τους έμειναν γεροντοκόρες και τα δύο αγόρια γεροντοπαλίκαρα. 

     Ένα δροσερό πρωινό ακούστηκε κραυγή μιας γυναίκας, κάτοικου του χωριού. Όλοι έτρεξαν για να δουν τι συνέβη. Είδαν...

"Με φως τις σμαραγδοσταλίτσες" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Μια φορά κι ένα καιρό σ’ ένα απομακρυσμένο και πολύ πλούσιο χωριό ζούσαν δύο οικογένειες. Η οικογένεια των Χρυσαφένιων και η οικογένεια των Σμαραγδένιων.

     Επί αιώνες οι δύο οικογένειες είχαν έχθρα μεγάλη και άσβεστο μίσος. Στο χωριό αυτό υπήρχε ένα δάσος, που το μισό είχε δέντρα που αντί για καρπούς είχαν σμαράγδια και το άλλο μισό, δέντρα που είχαν χρυσάφι. Οι δύο οικογένειες, πάμπλουτες όπως ήταν αλλά και άπληστες, ήθελαν να επεκταθούν και να κυριαρχήσουν και στο άλλο μισό του δάσους, αυτό που δεν τους ανήκε. Τη μόνη φορά που επιτρεπόταν να συναντηθούν οι δυο οικογένειες και να περάσει η μια τα σύνορα της άλλης ήταν...

"Μια ευχή" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

     Χτύπησα το κουδούνι με χέρια που έτρεμαν! Όχι από κρύο, από αμηχανία. Μου άνοιξε και τα μάτια της ήταν δύο στενές τρύπες στο κέντρο μιας μαύρης δίνης. Στεγνά, αλατισμένα ρυάκια χαράκωναν τα μάγουλά της. Ήμουν σίγουρος πως ήθελε να κλάψει εκείνη τη στιγμή, αλλά είχε στερέψει. Μπήκα μέσα με το κεφάλι χαμηλά. Το σπίτι, παρότι βγαλμένο από χριστουγεννιάτικη ταινία, έμοιαζε άδειο, λειψό.

«Τα άφησες έτσι;», ρώτησα με έναν κόμπο να μου πνίγει τον λαιμό.

«Για το παιδί...», μου απάντησε με μια φωνή, λες και προερχόταν από τα βάθη ενός πηγαδιού.

      Καθίσαμε μπροστά από το αναμμένο τζάκι. Το χριστουγεννιάτικο δέντρο δίπλα έμοιαζε χλωμό, παράταιρο στην ατμόσφαιρα. Η Μυρτώ...

"Ένας πρίγκιπας στην Αθήνα" της Μαριαλένας Νικολοβγένη

     Η Λίζα είναι ιδιοκτήτρια ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας . Το ξενοδοχείο, το κληρονόμησε από τον παππού της, επειδή ήταν η αγαπημένη του εγγονή και η μόνη που τον φρόντιζε μέχρι το τέλος της ζωής του. Η Λίζα το αγαπούσε πολύ αυτό το ξενοδοχείο και γι αυτό είχε επιλέξει να μένει εκεί, σε μια από τις σουίτες του. Στις δεκαετίες του ’60 ήταν από τα καλύτερα στη πόλη. Μια μέρα, ο πρίγκιπας  της Αγγλίας, Ροδόλφος, ήθελε να επισκεφτεί την Αθήνα και διάλεξε για να μείνει, το ξενοδοχείο της Λίζας. Η Λίζα όταν έμαθε ποιος ήταν...

"Στα βήματα της απληστίας" της Εύης Μαραγκουδάκη

     Περνώντας μέσα από την πύλη του κάστρου ο Μάνος αισθάνθηκε ένα παγωμένο και υδατώδες αεράκι να τον τσιμπάει στις αμυγδαλές. Προσπάθησε να καταπιεί, να υγράνει με σάλιο τον λαιμό του. Δεν τα κατάφερε. Χρειάστηκε να βήξει για αρκετή ώρα κρατώντας το στήθος του. Η ανάσα του έβγαινε με δυσκολία. Έριξε ένα βλέμμα γύρω του. Τα τείχη του κάστρου έσταζαν υδρατμούς από την πρωινή αύρα και τα φυλλώματα των δέντρων ήταν νοτισμένα, με τα περισσότερα από αυτά να γέρνουν παρακλητικά στο χώμα. Μόνο οι μυρτιές  ευθυτενείς και αγέρωχες  ελευθέρωναν με περισσή ματαιοδοξία το ξεχωριστό άρωμα τους κάνοντας τα ρουθούνια του Μάνου να ανοίξουν σαν μπουκαπόρτες. Στάθηκε για  μερικά δευτερόλεπτα να κόψει μερικές αλλά...

Αγαπήστε την Ελλάδα: "Be one of us - Hellas"

Οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa", θέλοντας να δείξουν την αγάπη τους γι' αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση και κατάφεραν να αποδείξουν πως μόλις με μια δανεική κάμερα και ιδέες ανεκτίμητες, μπορεί κάποιος να κάνει θαύματα!

"Be one of us - Hellas"

"Be one of us - Hellas"

Κάποιοι -ακόμα και σε αυτή την περίοδο που διανύουμε- θα κοστολογούσαν με αμύθητα ποσά μια διαφημιστική καμπάνια για την προβολή της Ελλάδας στο εξωτερικό. Η Τουρκία με εικόνες άκρως ελληνικές (βλέπε Αγιά Σοφιά - Κωνσταντινούπολη) έχει ήδη ξεκινήσει το promo του τουρισμού της, ενώ στην Ελλάδα οι "υπεύθυνοι" ακόμα δεν έχουν κάνει τίποτα, προφασιζόμενοι τα τσουχτερά κοστολόγια!

Οι σπουδαστές του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής "Tabula Rasa", θέλοντας να δείξουν την αγάπη τους γι' αυτή τη χώρα που λέγεται Ελλάδα, αποφάσισαν να αναλάβουν δράση και κατάφεραν να αποδείξουν...

"Tα τρία γουρουνάκια" της Ηρώς Μπέη

     «Είμαι ο καλός λύκος, γνωστός ως κακός. Ξέρω ότι κανείς δε θα με πιστέψει. Είναι να μη σου βγει το όνομα τελικά. Θα σκεφτεί κανείς, γιατί θέλω να μιλήσω τότε; Έτσι, τουλάχιστον θα ξέρω ότι προσπάθησα μια φορά να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, να τα έχω καλά εγώ με μένα. Επίσης, ίσως καταφέρω, έστω και μερικούς, να βλέπουν τα πράγματα από όλες τις πλευρές…ή από όσες περισσότερες μπορούν και έτσι να διορθώνουν και να διορθώνονται. Πάνω από όλα όμως χρωστώ να το κάνω αυτό για τη μνήμη της Γλυκερίας.

      Γεννήθηκα σε ένα χωριό λύκων στο βουνό Σαμόνος. Πολύ παλιά, θυμάμαι...

"Ρουά Ματ" του Χρήστου Αραμπατζή

     Κανείς μέσα από το κοινό που παρακολουθούσε το τουρνουά δεν τολμούσε να ψελλίσει ούτε ψίθυρο στο διπλανό του. Ούτε ένας, παρά την κατάμεστη αίθουσα. Ο αγώνας σκάκι που διεξαγόταν στη Σκακιστική Λέσχη του Λονδίνου για τον φετινό τιτλούχο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή, είχε από ώρα πάρει μια παράξενη, διεγερτική σχεδόν γι’ αυτούς που παρακολουθούσαν τον αγώνα, τροπή. Ο Τόμας Μάζαρικ, σκακιστής από την Τσεχοσλοβακία και τιτλούχος του Διεθνούς Μετρ για πάνω από οκτώ συναπτές χρονιές, φαινόταν να βρίσκεται σε μια από τις δυσκολότερες αλλά και ντροπιαστικότερες ίσως στιγμές της καριέρας του. Κύκλοι ιδρώτα είχαν σχηματιστεί στις μασχάλες του σακακιού του ενώ...

"40 μέρες" του Μάνου Σφυράκη

     Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν, ήταν τα τιτιβίσματα των πουλιών που ακούγονταν μέσα από τις καταπράσινες φυλλωσιές των δέντρων και τα ορμητικά νερά ενός μικρού καταρράκτη που έπεφταν μέσα σε μια γαλαζοπράσινη λίμνη… και έπειτα κενό, σαν να μην υπήρξε ποτέ!

     Αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που είχε συμβεί! Όλοι κοιτούσαν με δάκρια στα μάτια, ενώ η Πέρσα, με μια ανεπαίσθητη απογοήτευση και θλίψη…

"Η Κίτρινη Αντιστροφή" του Αποστόλη Παππά

     Μια φορά κι έναν καιρό, στην πολύχρωμη χώρα των αρθρόποδων που βασίλευαν οι πεταλούδες, ζούσε μία μικρή ξεπεταλούδα. Το όνομα της ήταν Κίτρινη Αντιστροφή. 

     Αυτή λοιπόν η πεταλούδα διέφερε από τις υπόλοιπες. Λόγω κάποιων παρενεργειών της φύσης είχε γεννηθεί ως μία μεγάλη πεταλούδα και όσο πέρναγε ο καιρός έχανε τις μέρες τις. Ο Αντιβασιλέας, ο Πορτοκαλί Αέρας, είχε ζητήσει από την Κίτρινη Αντιστροφή να φύγει από τη χώρα, επειδή θεωρούσε πως ήταν μια ανωμαλία της φύσης. Πίστευε πως θα έκανε κακό στις άλλες πεταλούδες, ενώ πολλές φορές είχε δηλώσει στο υπόλοιπο βασίλειο των εντόμων πως την έστειλε ο Κόκκινος Δαίμονας για να τους αφανίσει. Η ξεπεταλούδα ένιωθε η ίδια πολύ άσχημα για τον εαυτό της, ακόμη κι ας ήξερε πως δεν πρόκειται να έβλαπτε ποτέ κανέναν. 

     Η αλήθεια ειναι...

"Εφιάλτης" της Μαίρης Κάντα

     «Μη με αφήσεις! Μη φύγεις! Μη…», φώναξε με όλη την δύναμη της η Άννα και ξύπνησε.  Είχε μόλις δει ένα απαίσιο εφιάλτη. Για ακόμα μία νύχτα, τα άσχημα όνειρα δεν την άφηναν να κοιμηθεί. Ήπιε λίγο νερό και προσπάθησε να καθησυχάσει τον εαυτό της πως όλα όσα ονειρεύτηκε δεν ήταν αληθινά. Μάταια όμως.

     Τα  τελευταία βράδια έβλεπε συνέχεια το ίδιο όνειρο...

"Όταν ο Χάρος γνώρισε το πτώμα" του Αργύρη Γιαμάλογλου

     Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τις κηδείες. Όχι, να πηγαίνεις, όχι, αυτό υποφέρεται. Άσε που καμιά φορά γελάς κιόλας. Κάτι ο παπάς που ψέλνει και παράλληλα παίζει τέτρις στο iphone, κάτι οι υστερικοί συγγενείς. Ακόμα και τα συνολάκια που φοράνε, μαύρα μεν, χρυσά σε τιμή δε. Όχι ότι είμαι τσιγκούνης αλλά μου αρέσει η απλότητα. Κάτι που δε χαρακτηρίζει τις κηδείες στη Ελλάδα. Το χειρότερο λοιπόν, είναι να οργανώσεις μια κηδεία και φυσικά να την πληρώσεις. 

     Πριν μια βδομάδα...

"Σε μια πλατεία" της Εύης Μαραγκουδάκη

Μια πλατεία, λίγα σύμφωνα, πολλές φωνές.

Ακαθόριστες, υστερικές, τραγικές.

Λαλιά καμία, ο πνεύμονας τέντωσε.

Τα μάτια ισοπέδωσαν την σχισμή, το τόξο λύγισε.

Πρόσωπα χαραγμένα, όψεις μονοφασικές,

θηρία υποταγμένα στην τρύπα του κενού,

στεγνή η αλήθεια

Ταυτότητες τσαλαπατημένες, χάρτες σκισμένοι.

 

 

"Ο μονόλογος ενός σπιτιού" της Αγγελικής Δρίτσα

     Πάει ένας χρόνος και δεν έχετε φανεί από τότε. Σαν χθες ήταν όταν με δάκρυα στα μάτια με αποχαιρετήσατε. Όταν φύγατε και ήρθαν οι νέοι ιδιοκτήτες να μείνουν εδώ. Αυτοί, δε με πρόσεχαν καθόλου, δε με καθάριζαν, δε με αρωμάτιζαν, δε με φώτιζαν. Θυμάμαι που κάθε πρωί σηκωνότανε η Μυρσίνη και άνοιγε τις κουρτίνες. Οι ηλιαχτίδες του αγαπημένου μου ήλιου περνούσαν μέσα μου και με ζέσταναν. Έμπαινε το φως και όλη η ενέργεια του ήλιου έδινε χαμόγελα και χαρά στην οικογένεια. Όλοι ήμασταν τόσο χαρούμενοι. Τα παιδιά έπαιζαν έξω στο κήπο και τα χαμόγελά και οι φωνές τους έδιναν πνοή, ζωή σε μένα και σε εσάς. Εσείς με χτίσατε, εσείς με αναδείξατε, βάλατε το γούστο σας και με φτιάξατε, με χτίσατε από τις οικονομίες σας. Ήμουν δικό σας και ήμουν πολύ χαρούμενο. Θυμάμαι όταν μεγάλωνα και ερχόσασταν και επιβλέπατε. Τα χρώματα που θα μου βάζατε, από τι υλικά θα ήμουν, πόσο γερό θα γινόμουν.

     Σας έβλεπα και σας θαύμαζα και ήθελα και εσείς να καμαρώνατε για μένα. Πίστευα πως...

"Επισκέπτες από το υπερπέραν" του Μάνου Σφυράκη

     Η Ερμιόνη παρατήρησε την Μίνι, το σκυλί της, που κοντοστάθηκε δίπλα σ’ ένα ξεραμένο δέντρο, με την ουρά τεντωμένη να κοιτάει μέσα στο πυκνό σκοτάδι που είχε αρχίσει να απλώνεται παντού. Η Μίνι άρχισε να γρυλλίζει και ευθύς η Ερμιόνη κατάλαβε πως κάποιος ή μάλλον κάτι τους πλησίαζε! Η ατμόσφαιρα ξαφνικά άρχισε να γίνεται όλο και πιο παγωμένη αφού η Ερμιόνη μπορούσε να διακρίνει την αναπνοή της να βγαίνει από το στόμα της σαν να κάπνιζε τσιγάρο. Μια ανατριχιαστική κραυγή που βγήκε με βία μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων, έκανε την Ερμιόνη να αρπάξει την Μίνι στα χέρια της, και εσπευσμένα να το βάλει στα πόδια το συντομότερο δυνατό. Όσο έτρεχε τόσο περισσότερο αισθανόταν πως κάτι σίγουρα τους κυνηγούσε, όμως όσο κι αν έριχνε κλεφτές ματιές πίσω της, το μόνο που μπορούσε να δει ήταν περίεργα λαμπυρίσματα…

     Ο Ερμής, το αγόρι της Ερμιόνης και γιος του σπιτονοικοκύρη, καθόταν έξω στην βεράντα και έπαιζε την κιθάρα του, όταν...

"Περιπέτεια στο δάσος" της Ελένης Πέτσα

     Κόντευε μεσημέρι όταν ξεκίνησε για μια βόλτα στο δάσος με τον αγαπημένο της σκύλο. Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, ο αέρας αναζωογονητικός και δεν κατάλαβε ότι είχαν απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι που την φιλοξενούσαν. Ήταν χειμώνας και ο ουρανός είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει όταν αποφάσισε να γυρίσει πίσω. Τότε παρατήρησε μια λάμψη στο βάθος που της τράβηξε την προσοχή και μια σκιά να τρέχει ανάμεσα στα δέντρα.

     Γύρισε πίσω και είδε...

"Εκείνη τη μέρα" της Ναταλίας Dalheimer

     Η Ρεγγίνα έλαβε γράμμα μετά από 24 χρόνια. Κάθισε στο μπαλκόνι , έσπασε τη σφραγίδα που είχε για λογότυπο έναν αρουραίο και άνοιξε το φάκελο. Μέσα υπήρχε ένα κλειδί πολύ μικρό, τόσο μικρό που μόλις που το έβλεπε το ανθρώπινο μάτι. Μόνο που εκείνη δεν ήταν άνθρωπος, αλλά μια ξωτικιά που είδε όλες τις λεπτομέρειες πάνω στο μικροσκοπικό κλειδί. «Χμμμ…» κοίταξε το καταπράσινο δάσος και τη γυαλιστερή λίμνη στα αριστερά του κάστρου της « Αυτός ο Μισορατός έχει πολύ θράσος να με καλέσει στο πάρτι του!» είπε μέσα από τα δόντια της. 

     Την επόμενη μέρα στεκόταν μπροστά στην τεράστια κόκκινη πύλη. Γούρλωσε τα μάτια της

"Της Πόπης" της Βούλας Σαρητζόγλου

     «Οk, πάμε απ’ την αρχή. Έχω φάει κόλλημα με αυτή τη συγκεκριμένη σπανακόπιτα -την πουτάνα-, μ’ έχει στείλει αδιάβαστο. Ααα, ρε Πόπη... Θεός σχωρέσ’ την! Θες το κριτσανιστό της φύλο, τα καμένα γωνιακά της, την οξύτητα, το μέλωμα, το αλατάκι της, πιπεράτη όσο πρέπει, το λάδι, τη ζεστασιά, το βάρος της -τι μυρωδιά ήταν αυτή! Άσε με χάμω με τα τυριά. Πού έμαθες εσύ...

"Το κόκκινο γαρύφαλλο" της Ελίνας Λαγουδάκη

31-1-2013

     Η Αλίκη έγινε επιτέλους 17 και μπορούσε να ανοίξει το βράδυ το μόνο κουτί που είχε από την μητέρα της. Η μητέρα της Αλίκης, Ζωή είχε πεθάνει 6 χρόνια πριν και λίγες μέρες πριν φύγει της είχε μιλήσει γι’ αυτό το κουτί.

     Εκείνη τη μέρα η Αλίκη ένιωθε μια μικρή ταραχή...

"Σε περίμενα πάντα" της Αφροδίτης Μαυρογονάτου

     Πάνε 45 χρόνια από τότε. Η μέρα που παντρεύτηκα. Η μέρα που κάθε κοπελίτσα ονειρευόταν. Τα προικιά μου ήταν έτοιμα στο μπαούλο από πολύ νωρίς. Όταν ήμουν μικρή και λείπαν οι γονείς μου στα χωράφια, το άνοιγα και κρυφοκοίταζα μέσα. Τα σεμεδάκια που χε πλέξει η μάνα μου, τα κατάλευκα σεντόνια, οι μαξιλαροθήκες που γάζωσε η κυρά Μαρίνα η μοδίστρα από το ύφασμα που έστειλε ο θείος Αντώνης από την Αμερική, όλα με περίμεναν. Κι εγώ έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν έναν νέο, ωραίο, σαν τον Ομάρ Σαρίφ που βλέπαμε στο σεντόνι της πλατείας μικρές.

     Και έτσι, μια μέρα...

"Το τριήμερο του τρελλού" του Χρήστου Αραμπατζή

     Ε, ρε γλέντια! Από 'δω το πάμε από 'κει το πάμε, πάλι βρήκαμε τρόπο να τις σκαπουλάρουμε της κρίσης. 

     Πριν λίγο καιρό είχαμε τις γιορτές, τώρα έχουμε Αποκριές και Καθαρά Δευτέρα. Μετά θα σκάσει μύτη το Πάσχα, αργότερα το καλοκαίρι. Ποιος τη χάρη μας! Απ’ τη μια διασκέδαση στην άλλη. Πάλι ως δια μαγείας ο Έλληνας θα ξετρυπώσει χρήμα, θα το ρίξει έξω και θα ποτίσει για άλλη μια φορά με οινόπνευμα την κατάντια του, πυρπολώντας την σαν το βασιλιά καρνάβαλο, σκορπίζοντας τ’ αποκαΐδια της ασύστολα στους πέντε ανέμους. Ε, ρε γλέντια…

"Συνοδός σκύλων" της Γεωργίας Μαρίνου

     Ο Μάριος ήταν επαγγελματίας συνοδός σκύλων. Ήταν αρκετά μοναχικός, κάποιες φορές αυτό ήταν υπέρ του και κάποιες άλλες όχι. Κάθε πρωί κοιτούσε το παράθυρο του απέναντι διαμερίσματος. Εκεί σχηματιζόταν μία γυναικεία μορφή. Η γυναίκα αυτή είχε μπει πριν ένα μήνα στη ζωή του. Την κοιτούσε καθημερινά από το παράθυρο του. Ήξερε την κάθε της κίνηση.  Ήθελε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί της αλλά πάντα δίσταζε. Έτσι αποφάσισε να της προτείνει να πηγαίνει αυτός βόλτα τον σκύλο της. 

     Δυο μέρες πριν όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ένας άντρας ήρθε να την επισκεφτεί. Όταν ο Μάριος τους είδε να φιλιούνται...