Αξιότιμε Πρόεδρε,
είμαι ένας φοιτητής στο εργαστήρι δημιουργικής γραφής «Tabula Rasa» κι
έχω κάποιες απορίες να σας εκφράσω. Απορίες που προκύπτουν από την κατάσταση
που βιώνω κι εγώ, αλλά και όλοι οι γνωστοί μου, μα πάνω από όλα για την
κατάσταση της χώρας μας.
Θυμάμαι, σε μια παρέλαση, σας φώναξαν κάποιοι μαθητές
«προδότη». Στεναχωρημένος, απορήσατε γιατί να πουν προδότη έναν ήρωα της
αντίστασης, έναν επαναστάτη που πολέμησε για την πατρίδα του. Μήπως θα έπρεπε
να αναρωτηθείτε καλύτερα, τι οδήγησε αυτά τα παιδιά σε τέτοιους χαρακτηρισμούς;
Βλέπουνε τη χώρα να καταρρέει, τους θεσμούς να
καταπατούνται, την κοινωνία να παραπαίει, τους ανθρώπους να πεινάνε και εσάς να
τους λέτε πως πρέπει να σωθούν οι τράπεζες, για να σωθεί η χώρα. Να σωθεί η
χώρα και να πεθάνουν οι άνθρωποί της;
Έχετε ακόμα τη δικαιολογία, πως σας έχουν αποδυναμώσει
τις αρμοδιότητες, με αποτέλεσμα να είστε ανήμπορος να κάνετε κάτι. Δε νομίζω…
Μπορείτε να μπείτε μπροστά. Να είστε δίπλα στο λαό και να πολεμήσετε για τα
δικαιώματά του. Και στο τέλος, να παραιτηθείτε από το αξίωμά σας, αν δείτε πως
οι κυβερνήσεις μας δεν καλύπτουν τις ανάγκες του λαού. Ποιες είναι αυτές οι
ανάγκες; Αυτές για τις οποίες πολεμήσατε κι εσείς το 1940. Ελευθερία, ψωμί,
αξιοπρέπεια, δουλειά, συνθήκες διαβίωσης, συνθήκες ζωής.
Και ορμώμενος από αυτά, έρχομαι να σας ρωτήσω λοιπόν: Εγώ
αύριο, θα πάρω ένα πτυχίο, αν καταφέρω να πληρώσω τη σχολή μου. Γιατί; Πού θα
βρω δουλειά ως σεναριογράφος, κειμενογράφος, θεατρικός συγγραφέας, λογοτεχνικός
συγγραφέας; Πού θα πουλήσω τα έργα μου; Ποιος θα τα αγοράσει, και για τι ποσό;
Ένα έργο που μπορεί να δουλεύω ακόμα και χρόνια για να βγει αξιοπρεπές, θα μου
το πάρουν στην καλύτερη περίπτωση για δυο-τρεις χιλιάδες ευρώ; Αξίζει; Γιατί θα
πρέπει να κάνω και δυο ακόμα εργασίες για να ζήσω με αξιοπρέπεια; Και κυρίως,
πώς θα βρω αυτές τις εργασίες, με αυτή την κατάσταση;
Ερωτήματα που έχουν μόνο μία απάντηση από όλους τους
υπευθύνους: Υπομονή. Δεν έχουμε άλλη υπομονή κύριε Πρόεδρε. Μας την
εξαντλήσατε. Και είστε συνυπεύθυνος. Κάντε κάτι. Μπορείτε. Το να δίνετε μόνο το
μεγαλύτερο μέρος του μισθού σας, δεν φτάνει. Είναι παρηγοριά στον άρρωστο πριν
πεθάνει. Χρειάζονται δραστικά μέτρα. Απειλήστε δημόσια πως δεν θα υπογράψετε
κανένα νόμο μέχρι να παραιτηθεί η κυβέρνηση, αν δεν καλυτερέψουν τα πράγματα.
Είναι το πιο δραστικό που μπορείτε να κάνετε και έχετε τη δύναμη. Όσο κι αν σας
έχουν περιορίσει τις αρμοδιότητες, πάντα θα υπάρχει τρόπος να αντιδράσετε. Αν
το κάνετε εσείς, ο πρώτος πολίτης της χώρας, να είστε σίγουρος πως και οι
αγώνες σας του 1940, θα δικαιωθούν… γιατί τα «ύστερα», ακυρώνουν τα «πρώτα»
αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας!
Με τιμή,
Μάνος Μπάρτης
Συγγραφέας: Μάνος Μπάρτης - φοιτητής Tabula Rasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου