"Επιστολή προς τον κ. Νίκο Δένδια" του Νεκτάριου Μπουτεράκου

Αγαπητέ συμπολίτη κ. Νίκο Δένδια

     Αν αναρωτιέστε τον λόγο για τον οποίο σας αποκαλώ συμπολίτη – όχι πως δεν είστε – και όχι “αξιότιμε κύριε υπουργέ Δημοσίας τάξεως”, θα σας απαντήσω, κάνοντας μια απλή ερώτηση. Κυκλοφορείτε μόνος, όπως χιλιάδες άλλες συμπολίτες σας, στο κέντρο της Αθήνας εν τω μέσω της νυκτός; Δεν νομίζω! Κι αν ακόμα παραστεί κάποια στιγμή η ανάγκη να διαπράξετε αυτό το τόλμημα, είμαι απολύτως σίγουρος πως δεν θα φαίνεστε από το ανθρώπινο τοίχος των σωματοφυλάκων που θα σας περικλείει. Συνεπώς η προσφώνηση “συμπολίτης” ανήκει στη σφαίρα μιας, όχι κακεντρεχής, ειρωνείας...

     Θυμάμαι αμυδρά τα χρόνια εκείνα της μακρινής προηγούμενης δεκαετίας που με έναν διαφορετικό αέρα ελευθερίας και δημοκρατικής άνεσης περνούσα από την, ξεχασμένη, πλέον, από τους Έλληνες, πλατεία της Ομονοίας. Σίγουρα ένας μικρός φόβος ενυπήρχε λόγω των κάποιων αλλοδαπών που κυκλοφορούσαν, μα τουλάχιστον γνώριζες πως βρίσκεσαι μέσα στο Ελληνικό κράτος κι όχι σε μια τριτοκοσμική χώρα των Βαλκανίων που βρίθει από κάθε λογής εγκληματικότητα, όπως ακριβώς θα αισθανόμουν αν ρίσκαρα σήμερα να περάσω από την εν λόγω πλατεία. Και “βοήθεια” να ήθελα να ουρλιάξω θα έπρεπε να είμαι γλωσσομαθής. Ίσως θα ήταν απαραίτητο να βγει το ανάλογο νομοσχέδιο, όπου μαζί με την Ελληνική γλώσσα να διδάσκονται στο σχολείο Αλβανικά, Ρώσικα και όλες οι γλώσσες και διάλεκτοι της Μέσης Ανατολής. Δεν θα τολμούσα καν να μειδιάσω στη θέση σας, εφόσον κάτι πήρε το αυτί μου για κατάργηση των Χριστιανικών εορτών, όπως και το μάθημα των Θρησκευτικών από τα σχολεία. Τραγελαφική ειρωνεία κι αυτό… Δεν νομίζετε;

     Πληροφορήθηκα, επίσης, πως προσφάτως επισκεφτήκατε τη Νέα Υόρκη, προκειμένου να ενημερωθείτε για την τεχνογνωσία από FBI και NYPD για να αντιμετωπίσετε τις προκλήσεις του έργου της αστυνόμευσης. Μάλιστα… Ξέρετε, στο χωριό μου υπάρχει το εξής έθιμο: Οι ανάδοχοι γονείς ενός παιδιού είθισται να δωρίζουν τις ημέρες του Πάσχα μαζί με τη λαμπάδα για την εκκλησία κι ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια στο βαφτιστήρι τους. Ίσως θα ήταν καλύτερα, πλέον, αντί για παπούτσια να του προσφέρουν ένα αλεξίσφαιρο για να το συνηθίζει με τα χρόνια. Όχι, πιστέψτε με, αυτό δεν είναι ειρωνεία… πραγματικότητα είναι.

     Τελειώνοντας αυτόν τον τάχα ειρωνικό μου μονόλογο, θα ζητούσα από την πολιτεία που στηρίζω, πληρώνω, μα και θέλω να αγαπώ, να πάψει να στηρίζεται στα λόγια, τις φαμφάρες, καθώς και τα μεγαλεπήβολα σχέδια, και να αρχίσει, πλέον, να διεκδικεί δυναμικά, να εξοστρακίζει τα απόβλητα που κατατρώγουν τα πάτρια εδάφη μας και να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια, ώστε να επαναφέρει ένα μικρό κομμάτι τουλάχιστον από την άλλοτε αξιοπρέπεια του Ελληνικού λαού. Λυπάμαι, αλλά αυτό που βγαίνει από μέσα μου δεν θα το αποκαλούσα ειρωνεία, μα αγανάκτηση και φόβο!

     Ευχαριστώ…

Συγγραφέας: Νεκτάριος Μπουτεράκος - φοιτητής Tabula Rasa