"Το αστέρι μου" της Βαρβάρας Βουτσινά

     Η Μαρία καθόταν στη βεράντα της. Ένα ποτήρι κρασί και το ράδιο της έκαναν παρέα. Το κρασί και η μουσική πάντα την χαλάρωναν μετά από μια δύσκολη μέρα, ή σχεδόν πάντα… 

     Καθώς η Μαρία είχε κλειστά τα μάτια της, άκουσε από το ραδιόφωνο το τραγούδι του Τσακνή, "το Αστεράκι". Ξαφνικά η ηρεμία της ταράχτηκε...

     Σήκωσε το βλέμμα και κοίταξε το ουρανό. Πόσο καιρό είχε να δει τον ουρανό; Της ήταν δύσκολο αλλά στους στίχους του τραγουδιού δεν μπορούσε να αντισταθεί.

     Είχε πάψει να κοιτάζει τα αστέρια από τότε που έχασε την μητέρα της που κυριολεκτικά την λάτρευε. Τα αστέρια τα είχε συνδυάσει με εκείνη, που τώρα δεν ήταν κοντά της και η απουσία της από τη ζωή της Μαρίας ήταν έντονη.

     Η Μαρία σηκώθηκε από την καρέκλα της και ξάπλωσε στον καναπέ σε τέτοια θέση ώστε να βλέπει τα άστρα. Άρχισε να θυμάται όλες τις ιστορίες που της έλεγε η μαμά της για τα αστέρια. Δεν άντεξε και ξέσπασε σε κλάματα. Θυμήθηκε που ρώταγε τη μαμά της όταν αρρώστησε για πρώτη φορά, αν θα είναι για πάντα μαζί και εκείνη της έλεγε ότι θα είναι, απλά εκείνη θα είναι ψηλά στον ουρανό ενώ η Μαρία θα είναι στη γη. Τότε η Μαρία σκεφτόταν ότι θα γίνόταν η μαμά της αστέρι που θα έφεγγε την νύχτα αλλά θα υπήρχε και τη μέρα.

     Τα δάκρυά της στέγνωσαν στο πρόσωπό της, δεν έκλαιγε πια. Η μορφή της γαλήνεψε καθώς το τραγούδι  τελείωνε. 

      Κοιτώντας πάντα τον ουρανό και τα αστέρια, σιγοτραγούδησε…

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις…

Καληνύχτα αστέρι
να μου γνέφεις πού πας
να 'σαι πάντα ψηλά φωτεινό
κι από κει να με βλέπεις…

Συγγραφέας: Βαρβάρα Βουτσινά - φοιτήτρια Tabula Rasa