"Η θέα από την κορυφή ενός δέντρου" της Ναταλίας Dalheimer

     Ένας άνθρωπος υψοφοβικός σαν και μένα αλλά παράλληλα και ρομαντικός, έχει όνειρο να ανέβει πάνω σε ένα πανύψηλο δέντρο με πολύ χοντρό κορμό και με κλαδιά τόσο πυκνά που το έδαφος δε φαίνεται από την κορυφή του. Δεν έχω σκαρφαλώσει ποτέ σε ένα τέτοιο δέντρο, έχω ανέβει σε άλλα όταν ήμουν μικρή. Τότε δε με ένοιαζε το ύψος, το αψηφούσα πλήρως... Τώρα τι απέγινα και το φοβάμαι τόσο; Παρόλα αυτά έχω τη φαντασία μου για βοήθεια και θα κάνω το "ταξίδι" μου στην κορυφή αυτού μεγαλειώδους δέντρου και θα κοιτάξω γύρω και ως εκεί που τα μάτια δε θα ξεχωρίζουν πια. Αλλά ακόμα και τότε, θα βάλω τη φαντασία μου να ζωγραφίσει εκείνα τα δυσδιάκριτα τοπία.

     Μια γυαλιστερή λίμνη περιτριγυρίζεται με πράσινο χορταράκι που φαίνεται πολύ μικρή από τόσο ύψος. Είναι ένας στρόγγυλος καθρέφτης και κάποιες βάρκες με ψαράδες που κρατάνε τα καλάμια τους φαίνονται σαν μικροσκοπικές βούλες πάνω στο γυαλί της. Τα νερά είναι τόσο καθαρά που η Αφροδίτη θα το χρησιμοποιούσε για να θαυμάσει την ομορφιά της.

     Αυτή η καταπληκτική λίμνη βρίσκεται κοντά σε ένα χωριό με κεραμικές σκεπές. Από τους καπνοδόχους βγαίνει ο καπνός σαν ένα φίδι που χορεύει με τη μουσική της φύσης, φτάνει ως τον ουρανό και γίνεται ένα με τα σύννεφα που συνεχίζουν το ταξίδι τους γύρω από τη γη. Τα πλακόστρωτα δρομάκια είναι γεμάτα με ανθρώπους που ο καθένας τους ασχολείται με τις καθημερινές του δραστηριότητες. Να μια γυναίκα που κρατάει ένα καλάθι και με γρήγορα βήματα χάνεται πίσω από την εκκλησία. Ναι και μικρά παιδιά που παίζουν κρυφτό και γελάνε δυνατά με φωνές που ακούγονται σαν κουδουνάκια. Να και ένας άνδρας που προσπαθεί να φορτώσει σανό πάνω στο κάρο και το σκυλάκι του να τρέχει γύρω-γύρω κουνώντας την ουρά του. Λουλούδια γεμίζουν τις αυλές των σπιτιών και ξεχειλίζουν από τα ξύλινα κάγκελα. Χαιρετούν τον κάθε χωριανό που θα περάσει με το κόκκινο, κίτρινο, μωβ χαμόγελό τους. Ένα χωριό τόσο μικρό αλλά με τόση ζωντάνια και ενέργεια.

     Τα μάτια μου μετακινούνται σε μια μεγάλη πόλη στην απέναντι όχθη. Τα γκρι ψηλά κτίρια στέκονται σκυθρωπά και με ζήλια κοιτάζουν τα κοκκινωπά τούβλα του χωριού. Τα τζάμια έχουν θαμπώσει και κρύβουν την όμορφη θέα τριγύρω. Οι τσιμεντένιοι δρόμοι φαίνονται κουρασμένοι και το βάρος των οικοδομών τους πνίγει. Δεν αντέχουν πια τα βήματα των ανθρώπων, ραγίζουν και σπάνε από τις γρήγορες ρόδες των αυτοκινήτων. Μερικά δέντρα που στολίζουν την πόλη έχουν λυγίσει από τα καυσαέρια, τα φύλλα τους αποχαιρετούν τα κλαδιά και πέφτουν κίτρινα στο έδαφος. Μια πόλη τεράστια με εκατομμύρια κατοίκους που δε χαμογελάνε, έχουν σουφρωμένα τα φρύδια τους και βλέμμα αδειανό. Οι ομιλίες τους βγαίνουν σαν βουητό, σαν μια μονότονη μελωδία που δεν έχει χάρη, δεν έχει ρυθμό.

     Ένας άνθρωπος σκοντάφτει και πέφτει, όλοι τον κοιτάζουν, τον προσπερνάνε. Μόνο μια κοπέλα τρέχει να τον βοηθήσει. Στο φανάρι μια γιαγιά στέκεται και δεν τολμάει να περάσει το δρόμο. Τα αυτοκίνητα φαίνονται απειλητικά, δεν προλαβαίνει το πράσινο των πεζών. Κανένας από τους περαστικούς δεν της δίνει σημασία. Η ηλικιωμένη γυναίκα κάνει αργή στροφή και φεύγει. Ποιος ξέρει που ήθελε να πάει, ποιος ξέρει που πάει τώρα. Μελαγχόλησα με το θέαμα, τόσο κρύο, τόσο απρόσωπο.

     Μετατόπισα το βλέμμα μου στην αριστερή όχθη της λίμνης. Ένα τσίρκο με μεγάλη πίστα και εκατοντάδες θεατές. Κάτοικοι του χωριού και της πόλης μαζί που δε φαίνεται να ξεχωρίζουν. Όλοι με τα χαμογέλα και μάτια γεμάτα ζωντάνια. Ένα κλόουν με κόκκινη μύτη και στόμα, με ρούχα πολύχρωμα, προσπαθεί να πιάσει μια μαϊμού που του κάνει αστείες γκριμάτσες. Στην προσπάθεια του να την κυνηγήσει συνέχεια πέφτει και ο κόσμος σκάει στα γέλια. Και μετά βγαίνει μια ακροβάτρια, όλο λάμψη και κομψότητα, με βήματα γάτας περπατάει πάνω στο σκοινί. Στη μέση συναντάει έναν άλλον ακροβάτη που της δίνει ένα τριαντάφυλλο, αγκαλιάζονται και μαζί πέφτουν κάτω στο δίχτυ. Σηκώνονται και υποκλίνονται.  Ακούγονται δυνατά χειροκροτήματα και το ζευγάρι αποχωρεί από τη σκηνή. Παρακολουθώ όλους, έναν-έναν, και χαμογελάω μαζί τους. Αυτό το τσίρκο φαίνεται να τα εξισορρόπησε όλα, άφησε πίσω τις έγνοιες και τα προβλήματα. Εκεί όλοι είναι αμέριμνοι και ευτυχισμένοι. Ένα θέατρο, μια παράσταση, ένα παραμύθι είναι απαραίτητα στη ζωή μας. Σηκώνω τα μάτια μου προς τον ουρανό και βλέπω την Αφροδίτη να χτενίζει τα μαλλιά της. Μερικά από αυτά σαν χρυσάφι πέφτουν στο νερό και η λίμνη αποκτάει περισσότερη λάμψη.

     Ώρα να κατέβω από το δέντρο, τώρα που τα είδα όλα και έκανα πια την επιλογή μου. Κοιτάζω κάτω, ναι, θα είναι πιο εύκολη η διαδρομή τώρα.  

Συγγραφέας: Ναταλία Dalheimer - φοιτήτρια Tabula Rasa